Zo'n lijstje leek me wel leuk.
Eerst maar eens: Wat zal ik NIET missen:
* "Señora; T-shirt, sigarettes, stones, bracelets, kalebas, drawing................??"
* "No? Por que no?"
* Getoeter in de straten
* WC papier in de vuilnisbak gooien
* Hurk wc's
* Lokale bussen (CuencaCuencaCuencaCuencaCuenca)
* Kraaiende hanen en blaffende honden de ganse nacht
* Koude douches (deze is speciaal voor Pegie)
* Zuid Amerikaanse Vlaamse frieten en ontbijt met droog wit brood en jam
Wat zal ik WEL missen:
* De groep.........;-)
* Lekkere verse sapjes
* Pollo, lomo en llama a la plancha
* Leven uit de tas: Niks niet uren voor de kast staan: Wat zal ik vandaag eens aantrekken?
* De prachtige landschappen
* De Inca trail
* De zon (!!!!!)
* Ontbijt in ons restaurantje in Cuzco
* Het reizen
maandag 15 november 2010
En toen.................
Was ik weer thuis!
Mijn wasmachine draait weer op volle toeren.
En ik heb weer heerlijk geslapen in mijn eigen bedje.
Toen ik thuis kwam lag er een cadeautje op de deurmat, stond er een pakket op m'n kast en stonden er prachtige bloemen op tafel! Is dat geen warm welkom?
Ik kan nu niet voorstellen dat ik 8 weken weg ben geweest. Maar mijn foto's staan bijna op mijn computer en ik ga ze straks op m'n gemak allemaal bekijken.
Het was een super reis!
Mijn wasmachine draait weer op volle toeren.
En ik heb weer heerlijk geslapen in mijn eigen bedje.
Toen ik thuis kwam lag er een cadeautje op de deurmat, stond er een pakket op m'n kast en stonden er prachtige bloemen op tafel! Is dat geen warm welkom?
Ik kan nu niet voorstellen dat ik 8 weken weg ben geweest. Maar mijn foto's staan bijna op mijn computer en ik ga ze straks op m'n gemak allemaal bekijken.
Het was een super reis!
vrijdag 12 november 2010
Trots, trots, TROTS
Mijn laatste blogbericht vanuit het verre zuid Amerika.
De Inca Trail
Dag 1: Maandag
We worden al vroeg opgehaald door Maria, onze gids voor de komende dagen. Alles is ingepakt en we hebben best wel wat nodig voor de komende dagen. De bus staat vooor om 5.30. We zijn de eersten die opgehaald worden.
Eerst rijden we naar Ollantaytambo waar we kunnen ontbijten en de laatste dingen kopen. En dan rijden we naar km 82 waar de Inca trail begint (dat wil zeggen, de trail die wij gaan lopen, want door de hele
Andes zijn er vele kilometers Incawegen).
We krijgen onze matjes uitgedeeld. O jé, die moet OOK nog aan mijn rugzak bevestigd worden!!
De porters, dat zijn degenen die alle andere spullen dragen, zoals tenten, voedsel e.d. en die gaan koken voor ons, moeten door een checkpoint. Ze mogen niet meer dan 20 kg. dragen, moeten 18 jaar of ouder zijn en moeten een gezondheidsverklaring hebben. We hebben echt bewondering voor deze mannen. Ze lopen met zware bepakking als klimgeiten door de bergen. Maar ze hebben altijd plezier en lachen altijd. We hebben ze al snel in onze harten gesloten.
Ook wij moeten door een controle en als het nummer van je paspoort niet klopt, kom je echt de trail niet op. Er is een beperkt aantal plaatsen op de trail per dag. We krijgen een stempel in ons paspoort en dat is natuurlijk wel gaaf!
Onze groep bestaat uit 2 Zweden: Linda en Shandy, 1 Canadese: Melanie en wij drieën: Pegie, Cees en ik. Met Maria erbij zijn we dus met zevenen.
De eerste dag is er flink tempo. En met de zon er bij is dat behoorlijk zwaar.
Gelukkig krijgen we onderweg een super lunch. Er wordt een tentje opgezet met 2 wankele klaptafeltjes en opvouwbare krukjes. Als wij daar aankomen staat dat allemaal al opgezet. De porters moeten dus ook nog eens sneller zijn dan wij!
Tot onze verbazing krijgen we 3 gangen en thee en/of koffie na. Wow.
Na de lunch gaat het verder. We hebben al snel door dat als Maria zegt dat het vlak gaat, dat ze Andes vlak bedoelt en dat dat voor ons niet altijd vlak is. We klimmen behoorlijk.
We lopen vandaag iets verder dan eigenlijk gepland want dan hoeven we morgen minder. Maar voor mij isdat eigenlijk net iets te veel en de weg naar de camping gaat echt steil omhoog met trappen.
Jullie weten: Ik vloek nooit, maar bij de camping kwam ik vloekend aan!!!
Gelukkig gaat dat dan snel weer over. We krijgen weer een heerlijke maaltijd en zoeken dan snel onze tentjes op. Matje opblazen en....................Welverdiende rust.
Vandaag hebben we 13 km. gelopen.
We startten op 2760 m. hoogte en sliepen op 3100 m. hoogte.
Dag 2: Dinsdag
Om 5 uur worden we gewekt met coca thee. En nee, daar zit geen cocaïne in, hoewel dat er wel van gemaakt wordt. Maar om dat te verkrijgen zijn er zo´n 13 chemische processen nodig. Het helpt echter wel goed tegen de hoogte. En vandaag moeten we de hoogste pas overwinnen!
We krijgen een goed voedzaam ontbijt en dan begint de klim. Tot de top is het klimmen vandaag.
Ik ben nu verstandig geweest en heb een porter ingehuurd voor mijn bagage en hoef dus niet mijn rugzak te dragen. Dat loopt een stuk makkelijker.
De eerste meters zijn het moeilijkst want je spieren zijn nog niet warm.
Vandaag loopt Maria achteraan, zodat we onz eigen tempo kunnen bepalen. Het is zowiezo belangrijk om je eigen tempo te lopen. Dus de ene keer loop je met elkaar en dan loop je weer alleen.
En natuurlijk moet je vaak stoppen, niet alleen om te rusten, maar ook om van de natuur te genieten, want wat is het hier MOOI! De uitzichten zijn adembenemend en soms heb je het gevoel dat je op de top van de wereld staat.
Maar vandaag staat ook de hoogste pas op het programma: The dead woman pass van 4200 meter hoog. Dat betekent dat we vanaf de slaapplek ruim 1000 meter omhoog moeten. En de lucht is veel, veel ijler dan bij ons. Dus onze harten en longen zeggen af en toe: Bekijk het maar en dan moeten we stoppen. Op de steile stukken is dat om de 10 passen soms.
Melanie heeft behoorlijk last van de hoogte, want zij is pas afgelopen zaterdag aangekomen in Cuzco en nog niet aan de hoogte gewend.
Als we op een rustplek zitten, zien we in de hoogte de top van de pas. En het is dan moeilijk voor te stellen dat we over 2 uur daar ook zullen staan.
Onderweg kom je steeds dezelfde mensen tegen, ook van andere groepen. Als je even staat of zit te rusten komen ze langs, en als je dan zelf verder gaat, kom je hen weer rustend tegen. Je pept elkaar op en kletst gezellig wat. Iedereen heeft hetzelfde doel en dat schept toch een band.
Maar natuurlijk halen we het allemaal en wordt er een groepsfoto gemaakt op de top.
Vandaar uit is het alleen maar naar beneden tot aan de volgende camping op 3600 meter (= 600 meter dalen!) En het dalen is bijna nog zwaarder want met iedere stap komt je gewicht op je knieën en enkels terecht.
Het pad is ook niet effen, nee, het zijn grote, ongelijke blokken steen en vaak zijn het trappen naar beneden. Ik heb de Inca´s regelmatig vervloekt!!
Maar wonder boven wonder zijn wij de eerste groep die arriveert bij de campingplaats en om 13.15 is iedereen binnen. Moe maar voldaan, en alweer staat er een overheerlijke lunch klaar. We worden verwend (maar hé, dat verdienen we toch wel!)
´s Middags een middagdutje in de tent en dan koffie/thee en een diner in onze restauranttent.
Het is vanavond ERG gezellig in de tent. We zitten allemaal wel een beetje op 1 lijn en we zijn allemaal, op Maria na, die is wat ouder, van dezelfde leeftijd.
Ook vanavond duiken we vroeg ons bed in, want we zijn moe!!
Als we net aangekomen zijn valt er een regenbui, maar gelukkig blijft het bij dat ene buitje.
Vandaag hebben we 9 km gelopen.
Dag 3: Woensdag
En weer worden we om 5 uur gewekt. Maar dat is wel goed, want in de ochtend heb je de meeste energie. Het uitzicht is prachtig over de vallei. Wij zitten boven de wolken en dat is een mooi gezicht.
Na een goed ontbijt gaat het pad al gelijk omhoog naar de 2e pas van de tocht op 3900 meter.
We komen onderweg diverse Inca ruïnes tegen. Mooi om te zien. We krijgen interessante uitleg. Ook goed om even uit te rusten ;-)
Deze pas is wat makkelijker en we zien aan de overkant van de vallei onze lunchplek liggen. Dat geeft vleugels! Die lunchplek ligt halverwege de volgende pas van 3670 meter!
Onderweg naar de top komen we een tunnel tegen van zo´n 20 meter lang.
Vandaag gaat het pad door tropisch regenwoud en het is werkelijk waar prachtig. De route vandaag gaat wat vlakker dan gisteren. Dan weer iets omhoog, dan weer iets omlaag en dan weer vlak.
We zien prachtige kolibri´s. Kleintjes en mooie grote.
Vandaag is de langste dag, van 17 kilometer en het laatste stuk is weer flink dalen.
Als we aankomen bij de camping zijn we het behoorlijk zat, want we hebben al vele kilometers in de benen zitten.
We kunnen hier douchen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dat is lekker, maar verder vinden we de camping maar niets. We eten niet in ons gezellige tentje, maar in de kantine waar de muziek keihard staat en waar andere groepen aan de drank zijn geslagen. Het past niet helemaal bij het Incatrail gevoel.
Als we net aangekomen zijn begint het te regenen en het stopt de rest van de nacht ook niet meer.
Na het eten nemen we afscheid van de porters en ik vraag Maria om tegen hen te zeggen dat ze mijn helden zijn en dat ik echt veel bewondering voor hen heb. Ze krijgen dan ook een goede tip van ons.
Vandaag liggen we echt vroeg op bed want morgen staat de wekker ERG vroeg.
Dag 4: Donderdag
Om 3 uur staat de wekker en het regent nog steeds als we wakker worden.
We krijgen weer lekkere pannenkoekjes als ontbijt en dan is het wachten tot we vertrekken.
De poort naar het pad gaat pas om half 6 open, maar de porters moeten al om 5 uur in de ochtend in Aguas Calientes zijn om de trein naar Cuzco te halen. En dan moeten ze de tenten e.d. al opgeruimd hebben, want die moeten mee natuurlijk. En daarom moeten ook wij zo vroeg op!
Als het helder weer was geweest, zouden we vroeg vertrokken zijn om bij de poort te wachten (om als eersten te kunnen vertrekken) maar nu zien we toch niets omdat we met onze hoofden in de wolken lopen (letterlijk en figuurlijk) en dus vertrekken we om 5.15 uur.
Bij de poort wachten we in kolonne, samen met andere groepen.
Het is een uur of 2 lopen naar Machu Picchu en bij de SunGate is het jammer genoeg helemaal mistig. Dit is de plek waar je de zon boven Machu Picchu kan zien opkomen en waar je een eerste zicht kunt hebben. Maar er is nu echt NIETS te zien. Jammer natuurlijk, maar niets aan te doen.
En dan eindelijk............................arriveren we in Machu Picchu. Een geweldig gevoel, dat we het allemaal gehaald hebben. Maria geeft ons nog een interessante rondleiding en het is echt een bijzondere plek om te zijn!
Met de bus gaan we naar Aguas Calientes. Daar lunchen we en nemen we de trein naar Ollantaytambo en dan een taxi naar Cuzco.
Jullie begrijpen dat ik vroeg op bed lag!
Het was echt superzwaar, maar ik had het voor geen goud willen missen! Wat een ervaring.
The day after: Vrijdag
Nu is het net 7 uur in de ochtend en we zijn best wel stijf!!
Pegie en ik hebben ons al een paar dagen verheugd op een ontbijt in het tentje waar we zondag ook ontbeten en daar gaan we straks heen.
Ik ga vandaag zeker een t-shirt kopen met: I survived the Inca trail!
Vanavond hebben we nog een afscheidsetentje met de hele groep.
En dan is het weer vertrekken naar huis. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ook goed, want we hebben zo ontzettend veel gezien en gedaan dat het bijna niet meer te behappen is. Quito lijkt zo lang geleden en het is onvoorstelbaar dat we elkaar 8 weken geleden nog niet eens kenden!
Morgen vertrekken we op tijd naar Lima. Daar gaan we nog even de stad in en ´s avonds gaat het vliegtuig naar Madrid. Daar stappen we over op het vliegtuig naar Amsterdam en als alles goed is land ik om 19.20 (correctie: 18.20) uur weer in ons koude kikkerlandje. Ik heb voor maandag al boerenkool besteld bij mijn moeder (mmmmmmmmmmmmmm).
Foto´s gaan echt niet meer lukken, maar jullie zijn natuurlijk van harte welkom om foto´s te komen kijken en op de high tea volgende week zondag!
Veel liefs uit een zonnig (!) Peru!
De Inca Trail
Dag 1: Maandag
We worden al vroeg opgehaald door Maria, onze gids voor de komende dagen. Alles is ingepakt en we hebben best wel wat nodig voor de komende dagen. De bus staat vooor om 5.30. We zijn de eersten die opgehaald worden.
Eerst rijden we naar Ollantaytambo waar we kunnen ontbijten en de laatste dingen kopen. En dan rijden we naar km 82 waar de Inca trail begint (dat wil zeggen, de trail die wij gaan lopen, want door de hele
Andes zijn er vele kilometers Incawegen).
We krijgen onze matjes uitgedeeld. O jé, die moet OOK nog aan mijn rugzak bevestigd worden!!
De porters, dat zijn degenen die alle andere spullen dragen, zoals tenten, voedsel e.d. en die gaan koken voor ons, moeten door een checkpoint. Ze mogen niet meer dan 20 kg. dragen, moeten 18 jaar of ouder zijn en moeten een gezondheidsverklaring hebben. We hebben echt bewondering voor deze mannen. Ze lopen met zware bepakking als klimgeiten door de bergen. Maar ze hebben altijd plezier en lachen altijd. We hebben ze al snel in onze harten gesloten.
Ook wij moeten door een controle en als het nummer van je paspoort niet klopt, kom je echt de trail niet op. Er is een beperkt aantal plaatsen op de trail per dag. We krijgen een stempel in ons paspoort en dat is natuurlijk wel gaaf!
Onze groep bestaat uit 2 Zweden: Linda en Shandy, 1 Canadese: Melanie en wij drieën: Pegie, Cees en ik. Met Maria erbij zijn we dus met zevenen.
De eerste dag is er flink tempo. En met de zon er bij is dat behoorlijk zwaar.
Gelukkig krijgen we onderweg een super lunch. Er wordt een tentje opgezet met 2 wankele klaptafeltjes en opvouwbare krukjes. Als wij daar aankomen staat dat allemaal al opgezet. De porters moeten dus ook nog eens sneller zijn dan wij!
Tot onze verbazing krijgen we 3 gangen en thee en/of koffie na. Wow.
Na de lunch gaat het verder. We hebben al snel door dat als Maria zegt dat het vlak gaat, dat ze Andes vlak bedoelt en dat dat voor ons niet altijd vlak is. We klimmen behoorlijk.
We lopen vandaag iets verder dan eigenlijk gepland want dan hoeven we morgen minder. Maar voor mij isdat eigenlijk net iets te veel en de weg naar de camping gaat echt steil omhoog met trappen.
Jullie weten: Ik vloek nooit, maar bij de camping kwam ik vloekend aan!!!
Gelukkig gaat dat dan snel weer over. We krijgen weer een heerlijke maaltijd en zoeken dan snel onze tentjes op. Matje opblazen en....................Welverdiende rust.
Vandaag hebben we 13 km. gelopen.
We startten op 2760 m. hoogte en sliepen op 3100 m. hoogte.
Dag 2: Dinsdag
Om 5 uur worden we gewekt met coca thee. En nee, daar zit geen cocaïne in, hoewel dat er wel van gemaakt wordt. Maar om dat te verkrijgen zijn er zo´n 13 chemische processen nodig. Het helpt echter wel goed tegen de hoogte. En vandaag moeten we de hoogste pas overwinnen!
We krijgen een goed voedzaam ontbijt en dan begint de klim. Tot de top is het klimmen vandaag.
Ik ben nu verstandig geweest en heb een porter ingehuurd voor mijn bagage en hoef dus niet mijn rugzak te dragen. Dat loopt een stuk makkelijker.
De eerste meters zijn het moeilijkst want je spieren zijn nog niet warm.
Vandaag loopt Maria achteraan, zodat we onz eigen tempo kunnen bepalen. Het is zowiezo belangrijk om je eigen tempo te lopen. Dus de ene keer loop je met elkaar en dan loop je weer alleen.
En natuurlijk moet je vaak stoppen, niet alleen om te rusten, maar ook om van de natuur te genieten, want wat is het hier MOOI! De uitzichten zijn adembenemend en soms heb je het gevoel dat je op de top van de wereld staat.
Maar vandaag staat ook de hoogste pas op het programma: The dead woman pass van 4200 meter hoog. Dat betekent dat we vanaf de slaapplek ruim 1000 meter omhoog moeten. En de lucht is veel, veel ijler dan bij ons. Dus onze harten en longen zeggen af en toe: Bekijk het maar en dan moeten we stoppen. Op de steile stukken is dat om de 10 passen soms.
Melanie heeft behoorlijk last van de hoogte, want zij is pas afgelopen zaterdag aangekomen in Cuzco en nog niet aan de hoogte gewend.
Als we op een rustplek zitten, zien we in de hoogte de top van de pas. En het is dan moeilijk voor te stellen dat we over 2 uur daar ook zullen staan.
Onderweg kom je steeds dezelfde mensen tegen, ook van andere groepen. Als je even staat of zit te rusten komen ze langs, en als je dan zelf verder gaat, kom je hen weer rustend tegen. Je pept elkaar op en kletst gezellig wat. Iedereen heeft hetzelfde doel en dat schept toch een band.
Maar natuurlijk halen we het allemaal en wordt er een groepsfoto gemaakt op de top.
Vandaar uit is het alleen maar naar beneden tot aan de volgende camping op 3600 meter (= 600 meter dalen!) En het dalen is bijna nog zwaarder want met iedere stap komt je gewicht op je knieën en enkels terecht.
Het pad is ook niet effen, nee, het zijn grote, ongelijke blokken steen en vaak zijn het trappen naar beneden. Ik heb de Inca´s regelmatig vervloekt!!
Maar wonder boven wonder zijn wij de eerste groep die arriveert bij de campingplaats en om 13.15 is iedereen binnen. Moe maar voldaan, en alweer staat er een overheerlijke lunch klaar. We worden verwend (maar hé, dat verdienen we toch wel!)
´s Middags een middagdutje in de tent en dan koffie/thee en een diner in onze restauranttent.
Het is vanavond ERG gezellig in de tent. We zitten allemaal wel een beetje op 1 lijn en we zijn allemaal, op Maria na, die is wat ouder, van dezelfde leeftijd.
Ook vanavond duiken we vroeg ons bed in, want we zijn moe!!
Als we net aangekomen zijn valt er een regenbui, maar gelukkig blijft het bij dat ene buitje.
Vandaag hebben we 9 km gelopen.
Dag 3: Woensdag
En weer worden we om 5 uur gewekt. Maar dat is wel goed, want in de ochtend heb je de meeste energie. Het uitzicht is prachtig over de vallei. Wij zitten boven de wolken en dat is een mooi gezicht.
Na een goed ontbijt gaat het pad al gelijk omhoog naar de 2e pas van de tocht op 3900 meter.
We komen onderweg diverse Inca ruïnes tegen. Mooi om te zien. We krijgen interessante uitleg. Ook goed om even uit te rusten ;-)
Deze pas is wat makkelijker en we zien aan de overkant van de vallei onze lunchplek liggen. Dat geeft vleugels! Die lunchplek ligt halverwege de volgende pas van 3670 meter!
Onderweg naar de top komen we een tunnel tegen van zo´n 20 meter lang.
Vandaag gaat het pad door tropisch regenwoud en het is werkelijk waar prachtig. De route vandaag gaat wat vlakker dan gisteren. Dan weer iets omhoog, dan weer iets omlaag en dan weer vlak.
We zien prachtige kolibri´s. Kleintjes en mooie grote.
Vandaag is de langste dag, van 17 kilometer en het laatste stuk is weer flink dalen.
Als we aankomen bij de camping zijn we het behoorlijk zat, want we hebben al vele kilometers in de benen zitten.
We kunnen hier douchen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dat is lekker, maar verder vinden we de camping maar niets. We eten niet in ons gezellige tentje, maar in de kantine waar de muziek keihard staat en waar andere groepen aan de drank zijn geslagen. Het past niet helemaal bij het Incatrail gevoel.
Als we net aangekomen zijn begint het te regenen en het stopt de rest van de nacht ook niet meer.
Na het eten nemen we afscheid van de porters en ik vraag Maria om tegen hen te zeggen dat ze mijn helden zijn en dat ik echt veel bewondering voor hen heb. Ze krijgen dan ook een goede tip van ons.
Vandaag liggen we echt vroeg op bed want morgen staat de wekker ERG vroeg.
Dag 4: Donderdag
Om 3 uur staat de wekker en het regent nog steeds als we wakker worden.
We krijgen weer lekkere pannenkoekjes als ontbijt en dan is het wachten tot we vertrekken.
De poort naar het pad gaat pas om half 6 open, maar de porters moeten al om 5 uur in de ochtend in Aguas Calientes zijn om de trein naar Cuzco te halen. En dan moeten ze de tenten e.d. al opgeruimd hebben, want die moeten mee natuurlijk. En daarom moeten ook wij zo vroeg op!
Als het helder weer was geweest, zouden we vroeg vertrokken zijn om bij de poort te wachten (om als eersten te kunnen vertrekken) maar nu zien we toch niets omdat we met onze hoofden in de wolken lopen (letterlijk en figuurlijk) en dus vertrekken we om 5.15 uur.
Bij de poort wachten we in kolonne, samen met andere groepen.
Het is een uur of 2 lopen naar Machu Picchu en bij de SunGate is het jammer genoeg helemaal mistig. Dit is de plek waar je de zon boven Machu Picchu kan zien opkomen en waar je een eerste zicht kunt hebben. Maar er is nu echt NIETS te zien. Jammer natuurlijk, maar niets aan te doen.
En dan eindelijk............................arriveren we in Machu Picchu. Een geweldig gevoel, dat we het allemaal gehaald hebben. Maria geeft ons nog een interessante rondleiding en het is echt een bijzondere plek om te zijn!
Met de bus gaan we naar Aguas Calientes. Daar lunchen we en nemen we de trein naar Ollantaytambo en dan een taxi naar Cuzco.
Jullie begrijpen dat ik vroeg op bed lag!
Het was echt superzwaar, maar ik had het voor geen goud willen missen! Wat een ervaring.
The day after: Vrijdag
Nu is het net 7 uur in de ochtend en we zijn best wel stijf!!
Pegie en ik hebben ons al een paar dagen verheugd op een ontbijt in het tentje waar we zondag ook ontbeten en daar gaan we straks heen.
Ik ga vandaag zeker een t-shirt kopen met: I survived the Inca trail!
Vanavond hebben we nog een afscheidsetentje met de hele groep.
En dan is het weer vertrekken naar huis. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ook goed, want we hebben zo ontzettend veel gezien en gedaan dat het bijna niet meer te behappen is. Quito lijkt zo lang geleden en het is onvoorstelbaar dat we elkaar 8 weken geleden nog niet eens kenden!
Morgen vertrekken we op tijd naar Lima. Daar gaan we nog even de stad in en ´s avonds gaat het vliegtuig naar Madrid. Daar stappen we over op het vliegtuig naar Amsterdam en als alles goed is land ik om 19.20 (correctie: 18.20) uur weer in ons koude kikkerlandje. Ik heb voor maandag al boerenkool besteld bij mijn moeder (mmmmmmmmmmmmmm).
Foto´s gaan echt niet meer lukken, maar jullie zijn natuurlijk van harte welkom om foto´s te komen kijken en op de high tea volgende week zondag!
Veel liefs uit een zonnig (!) Peru!
zondag 7 november 2010
Ready for the trail
Toch nog even een berichtje.
Gisteren was het bewolkt in Cuzco maar vandaag schijnt gelukkig de zon.
Gisterenavond hebben we een briefing gehad van onze gids over de Inca trail. We hebben een groep van 6. Buiten ons drieën lopen er nog 2 zweedse en 1 canadese dames mee. Klein groepje, dat is wel leuk denk ik. Volgens Maria, de gids, gaat het allemaal toch wel wat rustig aan, vooral de eerste dag en hebben we ruim de tijd om de trail te lopen.
De eerste dag zal niet zo moeilijk zijn en dan zullen we zo'n 4 à 5 uur lopen. De 2e dag wordt het zwaarste. Dan vertrekken we 's morgens om een uur of 6 (dat betekent dat we om 5uur gewekt gaan worden) en komen we om een uur of 2 aan op de 2e campingsite. We moeten die dat een hoogteverschil van ruim 1000 meter overbruggen en in de ochtend zal het alleen maar omhoog gaan. De hoogste pas ligt dan op ruim 4000 meter en heet de 'Dead woman's pass' Leuke naam ;-) En het hoogteverschil van 1000 meter zal nog niet het grootste probleem zijn! Dat is de hoogte. Hoewel we nu al aardig aan de hoogte gewend zijn en er gelukkig geen last van hebben (één persoon van de groep wel, maar zij gaat niet mee lopen).
De derde dag zal de langste dag zijn en ook dan moeten we 2 passen overbruggen maar die zijn minder hoog dan de eerste.
Op de laatste dag worden we om half 3 (!!!!!) gewekt om op tijd op de plek aan te komen waar we de zon op kunnen zien komen achter Machu Picchu. Dat moet echt geweldig zijn om mee te maken.Vooral omdat we er zoveel voor hebben moeten doen omdat punt te bereiken.
Dan moet het wel onbewolkt zijn want de gids vertelde dat het vorige week elke dag geregend heeft!!
We hebben er erg veel zin in, vooral omdat de gids vertelde dat we ruim de tijd hebben om te lopen en hoewel het wel zwaar zal zijn wordt het vast genieten!! En in het plaatsje waarvandaan we weer met de trein naar Cuzco gaan heet Aguas Calientes. Ofwel: Warme wateren en daar hebben ze warmwater baden! Dat zal een welkome verrassing voor onze spieren zijn.
En dan hebben we nog maar 1 dag in Cuzco, wat trouwens een leuke plaats is. Het is hier erg toeristisch (uiteraard!) en het enige vervelende is dat als je op straat loopt, of op een terrasje zit, je constant lastig gevallen wordt door mannen, vrouwen, jongetjes en meisjes die je van alles aan willen smeren. Van tekeningen, tot schoenen poetsen. En van kettingen tot sigaretten (verkocht door jongetjes van een jaar of 10).
We zagen een man lopen met een t shirt met als opdruk: 'No gracias'. Als we niet de komende 4 dagen weg zouden zijn, waren we op zoek gegaan naar zo'n shirt. Want we lijken wel een langspeelplaat die blijft hangen: "NO gracias", "no gracias". En geloof me: als je in een half uur 10 van die mensen aan je tafeltje krijgt (en dan ben ik nog optimistisch) dan blijf je echt niet de hele dag vriendelijk!
Als het lukt, zal ik vrijdag nog een verslagje schrijven van de Inca trail schrijven. Maar misschien heb ik daar wel helemaal geen puf meer voor!
We zien het wel.
Ik ga me nu voorbereiden: Vroeg slapen want we worden tussen 5.20 en 5.40 uur opgehaald (VROEG).
Groetjes van mij
Gisteren was het bewolkt in Cuzco maar vandaag schijnt gelukkig de zon.
Gisterenavond hebben we een briefing gehad van onze gids over de Inca trail. We hebben een groep van 6. Buiten ons drieën lopen er nog 2 zweedse en 1 canadese dames mee. Klein groepje, dat is wel leuk denk ik. Volgens Maria, de gids, gaat het allemaal toch wel wat rustig aan, vooral de eerste dag en hebben we ruim de tijd om de trail te lopen.
De eerste dag zal niet zo moeilijk zijn en dan zullen we zo'n 4 à 5 uur lopen. De 2e dag wordt het zwaarste. Dan vertrekken we 's morgens om een uur of 6 (dat betekent dat we om 5uur gewekt gaan worden) en komen we om een uur of 2 aan op de 2e campingsite. We moeten die dat een hoogteverschil van ruim 1000 meter overbruggen en in de ochtend zal het alleen maar omhoog gaan. De hoogste pas ligt dan op ruim 4000 meter en heet de 'Dead woman's pass' Leuke naam ;-) En het hoogteverschil van 1000 meter zal nog niet het grootste probleem zijn! Dat is de hoogte. Hoewel we nu al aardig aan de hoogte gewend zijn en er gelukkig geen last van hebben (één persoon van de groep wel, maar zij gaat niet mee lopen).
De derde dag zal de langste dag zijn en ook dan moeten we 2 passen overbruggen maar die zijn minder hoog dan de eerste.
Op de laatste dag worden we om half 3 (!!!!!) gewekt om op tijd op de plek aan te komen waar we de zon op kunnen zien komen achter Machu Picchu. Dat moet echt geweldig zijn om mee te maken.Vooral omdat we er zoveel voor hebben moeten doen omdat punt te bereiken.
Dan moet het wel onbewolkt zijn want de gids vertelde dat het vorige week elke dag geregend heeft!!
We hebben er erg veel zin in, vooral omdat de gids vertelde dat we ruim de tijd hebben om te lopen en hoewel het wel zwaar zal zijn wordt het vast genieten!! En in het plaatsje waarvandaan we weer met de trein naar Cuzco gaan heet Aguas Calientes. Ofwel: Warme wateren en daar hebben ze warmwater baden! Dat zal een welkome verrassing voor onze spieren zijn.
En dan hebben we nog maar 1 dag in Cuzco, wat trouwens een leuke plaats is. Het is hier erg toeristisch (uiteraard!) en het enige vervelende is dat als je op straat loopt, of op een terrasje zit, je constant lastig gevallen wordt door mannen, vrouwen, jongetjes en meisjes die je van alles aan willen smeren. Van tekeningen, tot schoenen poetsen. En van kettingen tot sigaretten (verkocht door jongetjes van een jaar of 10).
We zagen een man lopen met een t shirt met als opdruk: 'No gracias'. Als we niet de komende 4 dagen weg zouden zijn, waren we op zoek gegaan naar zo'n shirt. Want we lijken wel een langspeelplaat die blijft hangen: "NO gracias", "no gracias". En geloof me: als je in een half uur 10 van die mensen aan je tafeltje krijgt (en dan ben ik nog optimistisch) dan blijf je echt niet de hele dag vriendelijk!
Als het lukt, zal ik vrijdag nog een verslagje schrijven van de Inca trail schrijven. Maar misschien heb ik daar wel helemaal geen puf meer voor!
We zien het wel.
Ik ga me nu voorbereiden: Vroeg slapen want we worden tussen 5.20 en 5.40 uur opgehaald (VROEG).
Groetjes van mij
donderdag 4 november 2010
Welcome back to Peru
In La Paz hebben we het wat rustig aan gedaan. Het is een enorme stad en ook een hele drukke stad. Van katalysators hebben ze hier nog niet gehoord (op alle plekken waar we waren trouwens) dus je loopt de ganse dag in de uitlaatgassen te banjeren.
De eerste dag zijn we o.l.v. Freddy de stad in gegaan en zijn we naar de begraafplaats gegaan.
Op zich wel bijzonder. Ze gaan hier de hoogte in i.p.v. de diepte. Dus er zijn gebouwtjes met wel 5 verdiepingen waar de mensen in begraven worden. Omdat het afgelopen maandag allerheiligen was en ze hier nogal katholiek zijn was het er erg druk. Er werd muziek gemaakt en er zaten hele families bij het graf van een dierbare te eten. Dinsdag was het allerzielen en toen moest het nog drukker zijn geweest.
Cees en Esther gingen dinsdag "the most dangerous road in the world" mountainbiken maar Pegie en ik hadden daar geen zin in.
Wij hebben dus lekker rustig gedaan. Pas om 10.00 uur gaan ontbijten (hé, het is tenslotte vakantie) en daarna rustig de stad in gegaan om nog wat souvenirs e.d. aan te schaffen.
In Bolivia kun je heerlijke koopjes doen en tenslotte ben ik een echte Hollandse en koopjes zijn leuk!
Gisteren (woensdag) zijn we weer de bus ingestapt en zijn we weer in Peru terecht gekomen. We zitten nu in Puno aan het Titicacameer. Dit is het hoogst bevaarbare meer ter wereld en ligt op 3610 meter boven zeeniveau. We hadden in de bus al in een reisgids gelezen dat de eerste week van november de week van Puno is en we hadden geluk want juist gisteren stond de stad op z'n kop. De hele dag waren er optochten met muziek en dans uit Peru.
Op een gegeven moment wilden we naar een balkonterrasje toe en moesten we even over de straat van de optocht lopen. Esther en ik dachten: Hé, dat is leuk, we doen de kabouter plop en de vogeltjesdans op straat. Doen we ook een beetje mee. En wat denk je? We kregen nog applaus ook!!
Freddy wist een leuk tentje om te eten waar ook muziek en dans was dus het was een muzikale dag!
Ze zeggen altijd dat de westerse europeanen maar koele kikkers zijn en dat de zuiderlingen en latijns amerikanen veel swingender zijn, maar het publiek langs de optochten staat alleen maar stokstijf te kijken, er is niemand, maar dan ook niemand die maar een beetje mee beweegt met de muziek.
Maar goed, Esther en ik hebben de polonaise, vogeltjesdans en kabouter Plopdans ook na het eten maar geïntroduceerd en er was zelfs een Peruaan die even mee ging doen!
Vandaag zijn we met een boot het meer op geweest. Eerst naar de Uros eilanden. Dat zijn drijvende eilanden die helemaal gemaakt zijn van riet. De bewoners leven inmiddels voornamelijk van het toerisme, dus het doen allemaal wat erg toeristisch aan, maar toch wel bijzonder om te zien.
Daarna gingen we verder naar Taquile eiland. Hier breien de mannen mutsen (ja heren, daar kunnen jullie wat van leren).
Zowiezo was het een heerlijk boottochtje. Lekker op het dek in het zonnetje zitten. Helaas was er niets anders te drinken voorhanden dan water en thee. Maar lekker was het wel.
Foto's gaat hier waarschijnlijk ook niet lukken....................
Morgen weer een rustig dagje in Puno en zaterdag gaan we verder naar Cuzco, onze laatste (!!!) plaats waar we verblijven. Maandag gaan Pegie, Cees en ik de Incatrail lopen (4 dagen naar Machu Picchu, dus donderdag weer terug in Cuzco). Ik hoop dat ik voor die tijd nog iets kan schrijven en anders wordt het daarna!
Liefs van Judith
De eerste dag zijn we o.l.v. Freddy de stad in gegaan en zijn we naar de begraafplaats gegaan.
Op zich wel bijzonder. Ze gaan hier de hoogte in i.p.v. de diepte. Dus er zijn gebouwtjes met wel 5 verdiepingen waar de mensen in begraven worden. Omdat het afgelopen maandag allerheiligen was en ze hier nogal katholiek zijn was het er erg druk. Er werd muziek gemaakt en er zaten hele families bij het graf van een dierbare te eten. Dinsdag was het allerzielen en toen moest het nog drukker zijn geweest.
Cees en Esther gingen dinsdag "the most dangerous road in the world" mountainbiken maar Pegie en ik hadden daar geen zin in.
Wij hebben dus lekker rustig gedaan. Pas om 10.00 uur gaan ontbijten (hé, het is tenslotte vakantie) en daarna rustig de stad in gegaan om nog wat souvenirs e.d. aan te schaffen.
In Bolivia kun je heerlijke koopjes doen en tenslotte ben ik een echte Hollandse en koopjes zijn leuk!
Gisteren (woensdag) zijn we weer de bus ingestapt en zijn we weer in Peru terecht gekomen. We zitten nu in Puno aan het Titicacameer. Dit is het hoogst bevaarbare meer ter wereld en ligt op 3610 meter boven zeeniveau. We hadden in de bus al in een reisgids gelezen dat de eerste week van november de week van Puno is en we hadden geluk want juist gisteren stond de stad op z'n kop. De hele dag waren er optochten met muziek en dans uit Peru.
Op een gegeven moment wilden we naar een balkonterrasje toe en moesten we even over de straat van de optocht lopen. Esther en ik dachten: Hé, dat is leuk, we doen de kabouter plop en de vogeltjesdans op straat. Doen we ook een beetje mee. En wat denk je? We kregen nog applaus ook!!
Freddy wist een leuk tentje om te eten waar ook muziek en dans was dus het was een muzikale dag!
Ze zeggen altijd dat de westerse europeanen maar koele kikkers zijn en dat de zuiderlingen en latijns amerikanen veel swingender zijn, maar het publiek langs de optochten staat alleen maar stokstijf te kijken, er is niemand, maar dan ook niemand die maar een beetje mee beweegt met de muziek.
Maar goed, Esther en ik hebben de polonaise, vogeltjesdans en kabouter Plopdans ook na het eten maar geïntroduceerd en er was zelfs een Peruaan die even mee ging doen!
Vandaag zijn we met een boot het meer op geweest. Eerst naar de Uros eilanden. Dat zijn drijvende eilanden die helemaal gemaakt zijn van riet. De bewoners leven inmiddels voornamelijk van het toerisme, dus het doen allemaal wat erg toeristisch aan, maar toch wel bijzonder om te zien.
Daarna gingen we verder naar Taquile eiland. Hier breien de mannen mutsen (ja heren, daar kunnen jullie wat van leren).
Zowiezo was het een heerlijk boottochtje. Lekker op het dek in het zonnetje zitten. Helaas was er niets anders te drinken voorhanden dan water en thee. Maar lekker was het wel.
Foto's gaat hier waarschijnlijk ook niet lukken....................
Morgen weer een rustig dagje in Puno en zaterdag gaan we verder naar Cuzco, onze laatste (!!!) plaats waar we verblijven. Maandag gaan Pegie, Cees en ik de Incatrail lopen (4 dagen naar Machu Picchu, dus donderdag weer terug in Cuzco). Ik hoop dat ik voor die tijd nog iets kan schrijven en anders wordt het daarna!
Liefs van Judith
dinsdag 2 november 2010
Yes! Foto's
De langbeloofde foto van 2 sexy dames:
En een sexy heer er bij! (Freddy zit mee te lezen dus.......................)
Het gaat erg langzaam hier, dus later meer foto's
maandag 1 november 2010
Afscheid........................
Zondag zijn we weer verder gegaan naar Bolivia. Jammer, want Chili beviel ons uitermate goed.
In San Pedro werden de Chileense douane perikelen afgehandeld en daarna was het nog een uurtje rijden naar de grens. Deze lag echt in the middle of nowhere in de bergen. Maar goed, daar weer een stempel in ons paspoort er bij en we stappen in 2 jeeps. Deze jeeps zijn ons vervoermiddel voor de komende 3 dagen. Lekker hobbelen want we komen nu in gebieden waar niets geasfalteerd is e.d.
Maar het is mooi.........................En dat op ruim 4000 meter en meer. Diverse meren in verschillende kleuren:
Laguna blanca: Deze is het hele jaar door bevroren.
Laguna verde: Met een hele bijzondere fel groen/blauwe kleur.
Laguna colorada: Dit meer heeft een prachtige roze/rode kleur.
In bijna alle meertjes zijn volop flamingo´s en andere vogels te zien.
Op de eerste dag komen we bij een warm water bron en uiteindelijk zijn Esther, Freddy en ik de enigen die het aandurven om er in te gaan. (Er in is niet een probleem, maar er later weer uit, want echt warm is het hier niet). Helaas is het omkleedhok dicht en dus kleden we ons in de jeep maar om. Zoals Esther zegt: Nederlanders zijn niet preuts. Het is een stukje lopen vanaf de jeep en dus zien we er erg sexy uit.
Vanaf hier ga ik weer verder na de stroomstoring, maar helaas lukt het hier niet om foto´s te plaatsen. Dus: Een verhaaltje zonder foto´s :-(
Het water is lekker warm in het bad en het uitzicht is fenomenaal (helaas.........kan ik nog niet laten zien!).
Als we er uit komen is de wind gelukkig gaan liggen en is het niet zo koud. Het omkleden in (nou ja, buiten) de jeep gaat weer geweldig! Telkens komen er mensen langs, maar ach, ze kennen me hier toch niet.
3 Dagen lang rijden we door dit bijzonder landschap met woestijn, bergen, kleuren, flamingo´s, viscacha´s (een soort konijn met een enorme staart) en meren. Prachtig en niet met woorden te omschrijven.
We zien een vos, vlakbij de auto en we spotten 2 keer een nandoe (de boliviaanse versie van een struisvogel). Weliswaar in de verte, maar het schijnt heel bijzonder te zijn om hem uberhaupt te zien. Het is een erg schuw beest.
De laatste dag brengen we door op de grootste zoutvlakte ter wereld. Heel bijzonder op ruim 3000 meter hoogte. Heel veel jaren geleden was dit zee en het is moeilijk om je dat voor te stellen. Je moet hier echt een zonnebril dragen want het zout is wit en de zon schijnt fel. Maar mooi is het zeker. De vlakte is zo´n 12.000 km2 groot en dat is een enorme oppervlakte.
We bezoeken een eiland op de vlakte dat vol met cactussen staat. Deze cactussen groeien ongeveer 1 meter per 100 jaar!
Na de zoutvlakte bezoeken we een treinenkerkhof, maar dat vind ik eerlijk gezegd niet zo interessant. We rijden door Uyuni en we denken: Waar komen we in hemelsnaam terecht, want het dorpje stelt niet zo heel veel voor. Maar het hotel is uiteindelijk super. Het wordt gerund door een Amerikaan en dat merk je gelijk. Alles loopt een stuk soepeler. Ze hebben hier de pizza´s with an altitude. Ofwel: De lekkerste pizza´s op 3600 meter hoogte.
Tijdens de 3 daagse tour werden we vergezeld door een supper kokkin en haar dochtertje van 4: Isabella. Het is echt een schattig en lief kind. Ik besluit bij het afscheid om Lena aan haar te geven. Zo heeft Lena een goed tehuis gevonden en Isabella is er superblij mee (later een foto van Isabella). Dus Levina: Met Lena gaat het goed!
De volgende dag vertrekken we weer en gaan we naar Potosí. Over een grotendeels onverharde weg (en dat terwijl er naast de weg een verharde weg ligt, maar die is helaas nog niet klaar) en dat met de zon onverbiddelijk op de bus is best wel afzien. Uiteindelijk zijn we er met ruim 5 uur rijden. Potosi is de hoogst gelegen stad in Bolivia (Maar misschien wel van de wereld??) op ruim 4000 meter hoogte. Je merkt dat echt wel aan je ademhaling en ook als je omhoog moet lopen, wat hier in de plaatsen in de bergen regelmatig moet.
Potosí is niet zo veel aan. Het is echt een mijnstad en een arme streek. Om ongeveer half 2 gaat alles, maar dan ook alles dicht voor de siësta en dan is er niets meer te beleven.
We kunnen een zilvermijn bezoeken maar ik heb er niet zo veel trek in om door smalle en lage doorgangetjes te moeten kruipen!
We blijven 2 nachten in Potosi en gaan dan door naar Sucre. Gelukkig een kortere busrit (maar toch al gauw zo´n 3 uur rijden). Daar aangekomen gaan we gelijk naar een bureautje waar ze trips regelen. Pegie en ik willen graag een stevige wandeling maken als oefening voor de Inca trail in Cuzco. Maar de wandeling die wij willen is erg duur. Als er meer mensen aanmelden dan wordt het goedkoper, maar er is nog niemand anders.
En dan.............komen er 2 mensen binnen die wel interesse lijken te hebben in hiken. Het blijken 2 Nederlanders te zijn uit Leidse Rijn en ja, ze boeken ook de hike die wij willen. En wij dus ook.
Dus gisteren om 05.45 vertrokken uit het hotel. Het hotel heeft eerst een ijzeren hek dat we met een knopje open kunnen doen, maar aan de straatkant is er een massief houten deur met een hangslot. En niemand te bekennen!! Dus wij roepen: ¨Hola¨ maar geen reactie. We kunnen gelukkig wel bij het receptie gedeelte en daar vinden we een sleutelbos met de goede sleutel!
En dus arriveren we op tijd bij ons busje. De andere 2 hebben zich verslapen en komen een paar minuten later aan.
Eerst rijden we een uur over onverharde wegen met gaten (je raakt er aan gewend hoor). En om ongeveer 10 over 7 vertrekken we.
Het is zo´n mooie wandeling. Dan weer omhoog, dan weer omlaag. Supergaaf. Uiteindelijk komen we om 10 over 1 weer aan bij de auto en dan hebben we zo´n 17 kilometer gelopen.
´s Avonds is er in Sucre een optocht met allerlei dansen en muziek van Bolivia te zien. Echt een spektakel en erg leuk. We gaan daarna nog even de kroeg in voor een haloween party. Ook erg gezellig, maar aangezien ik de dag erna (gisteren voor wie de tel kwijt is geraakt) weer om 8 uur de deur uit moet, blijf ik niet tot het eind. Jammer, want het Nederlandse stel van onze wandeling is er ook en het is erg leuk. Ik heb ontdekt dat een Tequila Sunrise best lekker kan zijn.
Gisteren (zondag) zijn we naar een markt in Tarabuco geweest. Ook leuk om te zien. Veel mensen lopen daar nog in authentieke klederdracht. Het is jammer dat de hoedjes niet makkelijk mee te nemen zijn naar Nederland. Maar je kijkt je ogen uit!
Je merkt ook echt wel dat, ondanks dat er veel toeristen in deze regionen komen, de mensen niet echt weten hoe commercie werkt.
Ze doen vaak erg hun best, maar meestal mist er net iets. En dan merk je het wel als er een ´buitenlandse´ eigenaar van een zaak is. Maar dat is natuurlijk ook wel de charme van zulke landen. Je moet altijd flexibel zijn.
Als we gaan eten bijvoorbeeld, dan komen alle gerechten op andere tijden. De eerste heeft zijn/haar bord al lang leeg als de laatste zijn/haar bord krijgt. Eerst moet je daar erg aan wennen, maar nu is het al gewoon geworden.
Gisterenavond hebben we de nachtbus naar La Paz genomen en daar zijn we net aangekomen in het hotel. Dit keer hebben we extra betaald: 35 Boliviano´s (iets meer dan 3,5 euro). En dat geld was het dubbel en dwars waard. De stoelen konden helemaal plat en de voetsteunen horizontaal. Het is niet zo dat we nu uitgeslapen zijn ;-) maar het was toch beter dan de vorige.
Straks gaan we La Paz in en overmorgen vertrekken we alweer naar Lake Titicaca op de grens van Bolivia met Peru. En dan gaan we Peru weer in.
In dit hotel kan ik geen foto´s plaatsen, dus helaas......................dat wordt later in de week.
Ik vind het erg leuk om jullie reacties te lezen. Dus: Ga daar vooral mee door ;-)
Liefs van Judith
In San Pedro werden de Chileense douane perikelen afgehandeld en daarna was het nog een uurtje rijden naar de grens. Deze lag echt in the middle of nowhere in de bergen. Maar goed, daar weer een stempel in ons paspoort er bij en we stappen in 2 jeeps. Deze jeeps zijn ons vervoermiddel voor de komende 3 dagen. Lekker hobbelen want we komen nu in gebieden waar niets geasfalteerd is e.d.
Maar het is mooi.........................En dat op ruim 4000 meter en meer. Diverse meren in verschillende kleuren:
Laguna blanca: Deze is het hele jaar door bevroren.
Laguna verde: Met een hele bijzondere fel groen/blauwe kleur.
Laguna colorada: Dit meer heeft een prachtige roze/rode kleur.
In bijna alle meertjes zijn volop flamingo´s en andere vogels te zien.
Vanaf hier ga ik weer verder na de stroomstoring, maar helaas lukt het hier niet om foto´s te plaatsen. Dus: Een verhaaltje zonder foto´s :-(
Het water is lekker warm in het bad en het uitzicht is fenomenaal (helaas.........kan ik nog niet laten zien!).
Als we er uit komen is de wind gelukkig gaan liggen en is het niet zo koud. Het omkleden in (nou ja, buiten) de jeep gaat weer geweldig! Telkens komen er mensen langs, maar ach, ze kennen me hier toch niet.
3 Dagen lang rijden we door dit bijzonder landschap met woestijn, bergen, kleuren, flamingo´s, viscacha´s (een soort konijn met een enorme staart) en meren. Prachtig en niet met woorden te omschrijven.
We zien een vos, vlakbij de auto en we spotten 2 keer een nandoe (de boliviaanse versie van een struisvogel). Weliswaar in de verte, maar het schijnt heel bijzonder te zijn om hem uberhaupt te zien. Het is een erg schuw beest.
De laatste dag brengen we door op de grootste zoutvlakte ter wereld. Heel bijzonder op ruim 3000 meter hoogte. Heel veel jaren geleden was dit zee en het is moeilijk om je dat voor te stellen. Je moet hier echt een zonnebril dragen want het zout is wit en de zon schijnt fel. Maar mooi is het zeker. De vlakte is zo´n 12.000 km2 groot en dat is een enorme oppervlakte.
We bezoeken een eiland op de vlakte dat vol met cactussen staat. Deze cactussen groeien ongeveer 1 meter per 100 jaar!
Na de zoutvlakte bezoeken we een treinenkerkhof, maar dat vind ik eerlijk gezegd niet zo interessant. We rijden door Uyuni en we denken: Waar komen we in hemelsnaam terecht, want het dorpje stelt niet zo heel veel voor. Maar het hotel is uiteindelijk super. Het wordt gerund door een Amerikaan en dat merk je gelijk. Alles loopt een stuk soepeler. Ze hebben hier de pizza´s with an altitude. Ofwel: De lekkerste pizza´s op 3600 meter hoogte.
Tijdens de 3 daagse tour werden we vergezeld door een supper kokkin en haar dochtertje van 4: Isabella. Het is echt een schattig en lief kind. Ik besluit bij het afscheid om Lena aan haar te geven. Zo heeft Lena een goed tehuis gevonden en Isabella is er superblij mee (later een foto van Isabella). Dus Levina: Met Lena gaat het goed!
De volgende dag vertrekken we weer en gaan we naar Potosí. Over een grotendeels onverharde weg (en dat terwijl er naast de weg een verharde weg ligt, maar die is helaas nog niet klaar) en dat met de zon onverbiddelijk op de bus is best wel afzien. Uiteindelijk zijn we er met ruim 5 uur rijden. Potosi is de hoogst gelegen stad in Bolivia (Maar misschien wel van de wereld??) op ruim 4000 meter hoogte. Je merkt dat echt wel aan je ademhaling en ook als je omhoog moet lopen, wat hier in de plaatsen in de bergen regelmatig moet.
Potosí is niet zo veel aan. Het is echt een mijnstad en een arme streek. Om ongeveer half 2 gaat alles, maar dan ook alles dicht voor de siësta en dan is er niets meer te beleven.
We kunnen een zilvermijn bezoeken maar ik heb er niet zo veel trek in om door smalle en lage doorgangetjes te moeten kruipen!
We blijven 2 nachten in Potosi en gaan dan door naar Sucre. Gelukkig een kortere busrit (maar toch al gauw zo´n 3 uur rijden). Daar aangekomen gaan we gelijk naar een bureautje waar ze trips regelen. Pegie en ik willen graag een stevige wandeling maken als oefening voor de Inca trail in Cuzco. Maar de wandeling die wij willen is erg duur. Als er meer mensen aanmelden dan wordt het goedkoper, maar er is nog niemand anders.
En dan.............komen er 2 mensen binnen die wel interesse lijken te hebben in hiken. Het blijken 2 Nederlanders te zijn uit Leidse Rijn en ja, ze boeken ook de hike die wij willen. En wij dus ook.
Dus gisteren om 05.45 vertrokken uit het hotel. Het hotel heeft eerst een ijzeren hek dat we met een knopje open kunnen doen, maar aan de straatkant is er een massief houten deur met een hangslot. En niemand te bekennen!! Dus wij roepen: ¨Hola¨ maar geen reactie. We kunnen gelukkig wel bij het receptie gedeelte en daar vinden we een sleutelbos met de goede sleutel!
En dus arriveren we op tijd bij ons busje. De andere 2 hebben zich verslapen en komen een paar minuten later aan.
Eerst rijden we een uur over onverharde wegen met gaten (je raakt er aan gewend hoor). En om ongeveer 10 over 7 vertrekken we.
Het is zo´n mooie wandeling. Dan weer omhoog, dan weer omlaag. Supergaaf. Uiteindelijk komen we om 10 over 1 weer aan bij de auto en dan hebben we zo´n 17 kilometer gelopen.
´s Avonds is er in Sucre een optocht met allerlei dansen en muziek van Bolivia te zien. Echt een spektakel en erg leuk. We gaan daarna nog even de kroeg in voor een haloween party. Ook erg gezellig, maar aangezien ik de dag erna (gisteren voor wie de tel kwijt is geraakt) weer om 8 uur de deur uit moet, blijf ik niet tot het eind. Jammer, want het Nederlandse stel van onze wandeling is er ook en het is erg leuk. Ik heb ontdekt dat een Tequila Sunrise best lekker kan zijn.
Gisteren (zondag) zijn we naar een markt in Tarabuco geweest. Ook leuk om te zien. Veel mensen lopen daar nog in authentieke klederdracht. Het is jammer dat de hoedjes niet makkelijk mee te nemen zijn naar Nederland. Maar je kijkt je ogen uit!
Je merkt ook echt wel dat, ondanks dat er veel toeristen in deze regionen komen, de mensen niet echt weten hoe commercie werkt.
Ze doen vaak erg hun best, maar meestal mist er net iets. En dan merk je het wel als er een ´buitenlandse´ eigenaar van een zaak is. Maar dat is natuurlijk ook wel de charme van zulke landen. Je moet altijd flexibel zijn.
Als we gaan eten bijvoorbeeld, dan komen alle gerechten op andere tijden. De eerste heeft zijn/haar bord al lang leeg als de laatste zijn/haar bord krijgt. Eerst moet je daar erg aan wennen, maar nu is het al gewoon geworden.
Gisterenavond hebben we de nachtbus naar La Paz genomen en daar zijn we net aangekomen in het hotel. Dit keer hebben we extra betaald: 35 Boliviano´s (iets meer dan 3,5 euro). En dat geld was het dubbel en dwars waard. De stoelen konden helemaal plat en de voetsteunen horizontaal. Het is niet zo dat we nu uitgeslapen zijn ;-) maar het was toch beter dan de vorige.
Straks gaan we La Paz in en overmorgen vertrekken we alweer naar Lake Titicaca op de grens van Bolivia met Peru. En dan gaan we Peru weer in.
In dit hotel kan ik geen foto´s plaatsen, dus helaas......................dat wordt later in de week.
Ik vind het erg leuk om jullie reacties te lezen. Dus: Ga daar vooral mee door ;-)
Liefs van Judith
donderdag 28 oktober 2010
Aaaarrrrrrgh
Vanmorgen was ik halverwege een blog mét foto´s. Ik was net bezig nog een paar foto´s te uploaden. Valt de stroom uit! Gelukkig staat wat ik had geschreven nog in mijn concepten, maar aangezien ik nu geen camera bij me heb kan ik het verslag met foto´s nu niet afmaken.
Dus mensen........................... Later meer!
Dus mensen........................... Later meer!
woensdag 27 oktober 2010
De reis gaat verder.................
De tijd vliegt hier, er is echt geen tijd om ons te vervelen.
Na de condors hebben we nog 1 nacht in Arequipa geslapen en daarna zijn we naar Chili vertrokken. Bij de grens moet alle bagage door een scanapparaat. We krijgen weer een stempel dat we Peru uit zijn en een stempel dat we Chili inkomen.
Arica ligt aan de kust en is een leuk plaatsje. Het valt gelijk op dat hier rijkere mensen wonen en alles doet wat meer westers aan.
De mensen zijn ook galanter wat betreft het oversteken: We zijn helemaal van slag als de automobilisten stoppen als wij over willen steken!! Zijn we niet gewend.
Arica heeft een leuk vissershaventje met pelicanen, meeuwen, reigers en zeeleeuwen. Een mooi spektakel.
Met Freddy en Pegie:
We zijn 1 nacht in Arica gebleven en vertrokken de dag daarna al met de nachtbus naar San Pedro de Atacama. Ik kan jullie verzekeren: De nachtbussen worden er niet beter van ;-) en bovendien hebben we uitzicht op 2 controles: Een paspoortcontrole na 1,5 uur en een bagagecontrole na ongeveer 5 uur (ja ja, midden in de nacht!) Ze houden hier wel van controles.
Maar we hebben geluk: De steward in de bus noteert alle namen en paspoortnummers (aan alle andere passagiers vraagt hij ook de telefoonnummers: vreemd of niet???) en neemt de paspoorten mee naar de controle, dus we hoeven er niet uit.
Midden in de nacht stopt de bus bij een of ander raar geval met allerlei lange banken en ik begin het ergste te vermoeden als de bagageklep geopend wordt. Maar nee, de klep gaat weer dicht en de bus gaat weer rijden!
Uiteindelijk arriveren we in San Pedro de Atacama. Een oase in de woestijn. De wegen zijn er onverhard en er is geen hoogbouw. Maar het is echt een plaatsje met sfeer.
In de middag hebben we een tour naar de maanvallei. Heel bijzonder: We lopen door een canyon met zoutwanden (!) Als we stil zijn horen we de zoutkristallen kraken. We beklimmen een hoge zandduin en we zien de bergen prachtig rood verkleuren bij de zonsondergang.
Yes, I made it to the top of the dune!!
Wanden van zout: Kun je het je voorstellen?
De volgende dag is het alweer tijd om Bolivia in te gaan. Inmiddels zijn we al 4 dagen in Bolivia en hebben we alweer heel veel prachtige dingen gezien................................
Maar later meer.
Liefs van Judith
Na de condors hebben we nog 1 nacht in Arequipa geslapen en daarna zijn we naar Chili vertrokken. Bij de grens moet alle bagage door een scanapparaat. We krijgen weer een stempel dat we Peru uit zijn en een stempel dat we Chili inkomen.
Arica ligt aan de kust en is een leuk plaatsje. Het valt gelijk op dat hier rijkere mensen wonen en alles doet wat meer westers aan.
De mensen zijn ook galanter wat betreft het oversteken: We zijn helemaal van slag als de automobilisten stoppen als wij over willen steken!! Zijn we niet gewend.
Arica heeft een leuk vissershaventje met pelicanen, meeuwen, reigers en zeeleeuwen. Een mooi spektakel.
Maar we hebben geluk: De steward in de bus noteert alle namen en paspoortnummers (aan alle andere passagiers vraagt hij ook de telefoonnummers: vreemd of niet???) en neemt de paspoorten mee naar de controle, dus we hoeven er niet uit.
Midden in de nacht stopt de bus bij een of ander raar geval met allerlei lange banken en ik begin het ergste te vermoeden als de bagageklep geopend wordt. Maar nee, de klep gaat weer dicht en de bus gaat weer rijden!
Uiteindelijk arriveren we in San Pedro de Atacama. Een oase in de woestijn. De wegen zijn er onverhard en er is geen hoogbouw. Maar het is echt een plaatsje met sfeer.
In de middag hebben we een tour naar de maanvallei. Heel bijzonder: We lopen door een canyon met zoutwanden (!) Als we stil zijn horen we de zoutkristallen kraken. We beklimmen een hoge zandduin en we zien de bergen prachtig rood verkleuren bij de zonsondergang.
De volgende dag is het alweer tijd om Bolivia in te gaan. Inmiddels zijn we al 4 dagen in Bolivia en hebben we alweer heel veel prachtige dingen gezien................................
Maar later meer.
Liefs van Judith
woensdag 20 oktober 2010
Condors
Vanmorgen om 5 uur opgestaan om de condors te spotten. De gids had verteld dat het niet het beste seizoen is en bovendien was het bewolkt. Maar toen tegen 9 uur de zon doorbrak begon er samen met de zon ook wat hoop te gloren.
Uiteindelijk zagen we er 3 in de verte vliegen. Ik heb er wel één op de foto gekregen. Jammer genoeg dus niet van dichtbij gezien, maar de omgeving van Colca Canyon is zo adembenemend mooi dat dat alleen al genieten was.
Hierbij ook nog een paar fotootjes:
Bij het klooster van Arequipa:
Zoek de verschillen tussen de 2 flesjes cola. en dan bedoel ik niet de verschillen in het etiket!
Coca thee tegen de hoogteziekte. Deze was erg lekker. Er zat ook een soort munt in en één of ander kruid:
Flamingo´s onderweg naar Colca Canyon. We kwamen ook enorme kuddes Alpaca´s en Vicuña´s tegen:
Een herderin in de bergen:
Het hoogste punt onderweg naar Colca Canyon. Ik kan jullie zeggen: Dat is erg hoog!
Schattig kindje:
Bij Cruz del Condor om birdies te spotten:
Zien jullie de kolibrie?
Groetjes van mij!
Uiteindelijk zagen we er 3 in de verte vliegen. Ik heb er wel één op de foto gekregen. Jammer genoeg dus niet van dichtbij gezien, maar de omgeving van Colca Canyon is zo adembenemend mooi dat dat alleen al genieten was.
Hierbij ook nog een paar fotootjes:
Bij het klooster van Arequipa:
Groetjes van mij!
maandag 18 oktober 2010
Dan ook nog een verslagje
Volgens mij was ik in Nasca gebleven.
We hadden een mooi hotel met zwembad: Heerlijk.
Eergisteren zijn we met een vliegtuigje de lucht in geweest om de Nasca lijnen te bekijken. Deze lijnen zijn lang geleden gemaakt en alleen te zien vanuit de lucht. Ze weten nog steeds niet waarom ze gemaakt zijn en hoe ze gemaakt zijn. Op deze blog staat een link naar een wikipedia pagina voor degenen die het leuk vinden om er iets meer over te lezen.
Er zijn verschillende figuren te zien: Walvis, aap, kolibri enz.
Het was eerst erg lastig om het te zien, je moet echt even leren kijken.
Maar het uitzicht was zowiezo supermooi en de moeite waard. Het was een klein vliegtuigje dus sommigen maakten zich er al druk om dat ze misselijk zouden worden. Maar gelukkig niet gebeurd!!
Na Nasca kwam dus die beruchte nachtbus met race onderbreking en vandaag hebben we een rustig dagje Arequipa gehad. Dat was wel goed want het zijn drukke dagen geweest met veel heen en weer gereis.
We zijn met z´n drieën (Esther, Pegie en ik) naar het Santa Catalina klooster geweest. Echt heel mooi, een stadje op zich. De cellen vonden wij echter nog wel groot en we lazen dat de nonnen vroeger met zilver bestek van porceleinen borden aten: Hoezo soberheid in het klooster?
Morgenochtend vertrekken we naar Colca Canyon, één van de diepste kloven ter wereld. Om er te komen gaan we een pas trotseren van 4.800 meter hoogte, dus veel water meenemen.
We overnachten daar één nachtje in een dorpje met warmwaterbronnen in de buurt. Freddy weet inmiddels dat wij daar ook wel van houden, dus als er ergens één is, dan vermeldt hij dat wel.
Overmorgen gaan we dan om 5 uur vertrekken om naar een punt te gaan waar de condors te zien zijn. Dat moet heel speciaals zijn!
Dus het verslag zal nog volgen!
We hadden een mooi hotel met zwembad: Heerlijk.
Eergisteren zijn we met een vliegtuigje de lucht in geweest om de Nasca lijnen te bekijken. Deze lijnen zijn lang geleden gemaakt en alleen te zien vanuit de lucht. Ze weten nog steeds niet waarom ze gemaakt zijn en hoe ze gemaakt zijn. Op deze blog staat een link naar een wikipedia pagina voor degenen die het leuk vinden om er iets meer over te lezen.
Er zijn verschillende figuren te zien: Walvis, aap, kolibri enz.
Het was eerst erg lastig om het te zien, je moet echt even leren kijken.
Maar het uitzicht was zowiezo supermooi en de moeite waard. Het was een klein vliegtuigje dus sommigen maakten zich er al druk om dat ze misselijk zouden worden. Maar gelukkig niet gebeurd!!
Na Nasca kwam dus die beruchte nachtbus met race onderbreking en vandaag hebben we een rustig dagje Arequipa gehad. Dat was wel goed want het zijn drukke dagen geweest met veel heen en weer gereis.
We zijn met z´n drieën (Esther, Pegie en ik) naar het Santa Catalina klooster geweest. Echt heel mooi, een stadje op zich. De cellen vonden wij echter nog wel groot en we lazen dat de nonnen vroeger met zilver bestek van porceleinen borden aten: Hoezo soberheid in het klooster?
Morgenochtend vertrekken we naar Colca Canyon, één van de diepste kloven ter wereld. Om er te komen gaan we een pas trotseren van 4.800 meter hoogte, dus veel water meenemen.
We overnachten daar één nachtje in een dorpje met warmwaterbronnen in de buurt. Freddy weet inmiddels dat wij daar ook wel van houden, dus als er ergens één is, dan vermeldt hij dat wel.
Overmorgen gaan we dan om 5 uur vertrekken om naar een punt te gaan waar de condors te zien zijn. Dat moet heel speciaals zijn!
Dus het verslag zal nog volgen!
Het straatbeeld
Na de ervaringen in de bussen leek het me leuk om een verhaal te schrijven over het straatbeeld in Ecuador en Peru:
De taxi´s in Ecuador waren een stuk beter dan die in Peru. Hier rijden er echt barrels rond en het is een uitzondering als je in een taxi zit zonder sterren in de voorruit. En dan geen klein sterretje, nee het zijn scheuren van boven tot beneden.
Vanaf de busstations gaan we altijd met 3 taxi´s naar de hotels en kon alle bagage in Ecuador nog achterin de taxi, in Peru moet er meestal het één en ander op het dak. En als je geluk hebt wordt de tas goed vastgebonden. Hoewel, dat gebeurt eigenlijk wel altijd en dat is maar goed ook, want ze kunnen hier rijden als gekken. Liever een klein gaatje benutten dan 2 seconden langer wachten.
Waarvoor toeter je in Nederland? Om aan te geven dat er gevaar dreigt.
Waarvoor toetert een Ecuadoriaan of een Peruaan?
1. Als er überhaupt iemand op de stoep loopt (misschien heeft diegene wel een taxi nodig)
2. Als je een zijstraat tegenkomt (om te laten weten dat er iemand aan komt)
3. Als de chauffeur er zin in heeft (hij moet toch iets te doen hebben)
4. Om de toeristen doof te maken (is ook een leuk tijdverdrijf)
5. Om te verhullen in wat voor barrel ze rijden (en dat zijn er een heleboel)
6. Om hun ongeduld te laten merken (tja, dat zuiderlijke temperament!)
7. Eigenlijk altijd (en dat laat alle voorgaande redenen buiten beschouwing)
En als je dan bedenkt dat het hier vol rijdt met taxi´s dan kunnen jullie je voorstellen wat voor een kakofonie het hier af en toe is.
De taxi´s hebben wel allemaal verschillende toetertjes. Sommige zijn net zoals bij ons, maar er zitten ook hele grappige toontjes bij.
Wat ook een leuk toontje geeft: De vuilniswagens. Dachten we eerst nog dat de ijscowagen langs kwam, nu weten we beter en kijken we niet meer op als de vuilnisman langskomt.
Oversteken is ook een geval apart. Ik heb Freddy al gevraagd of de regels voor zebra paden hier net zo zijn als bij ons en zo ja, of de chauffeurs dat dan ook leren op les.
Het antwoord was ja. Maar wij betwijfelen dat.
Dus voor degenenen die ooit nog eens naar Ecuador of Peru gaat: Steek NOOIT zomaar over bij een zebrapad want er is NIEMAND die voor je stopt. Alleen stoplichten wordt voor gestopt.
Maar een voordeel is dan wel weer dat er hier veel eenrichtingswegen zijn dus we hoeven dan maar één kant in de gaten te houden en als we al langer vantevoren zien dat we naar de overkant moeten dan nemen we de kans waar als de weg leeg is!
¡Bien viaje!
De taxi´s in Ecuador waren een stuk beter dan die in Peru. Hier rijden er echt barrels rond en het is een uitzondering als je in een taxi zit zonder sterren in de voorruit. En dan geen klein sterretje, nee het zijn scheuren van boven tot beneden.
Vanaf de busstations gaan we altijd met 3 taxi´s naar de hotels en kon alle bagage in Ecuador nog achterin de taxi, in Peru moet er meestal het één en ander op het dak. En als je geluk hebt wordt de tas goed vastgebonden. Hoewel, dat gebeurt eigenlijk wel altijd en dat is maar goed ook, want ze kunnen hier rijden als gekken. Liever een klein gaatje benutten dan 2 seconden langer wachten.
Waarvoor toeter je in Nederland? Om aan te geven dat er gevaar dreigt.
Waarvoor toetert een Ecuadoriaan of een Peruaan?
1. Als er überhaupt iemand op de stoep loopt (misschien heeft diegene wel een taxi nodig)
2. Als je een zijstraat tegenkomt (om te laten weten dat er iemand aan komt)
3. Als de chauffeur er zin in heeft (hij moet toch iets te doen hebben)
4. Om de toeristen doof te maken (is ook een leuk tijdverdrijf)
5. Om te verhullen in wat voor barrel ze rijden (en dat zijn er een heleboel)
6. Om hun ongeduld te laten merken (tja, dat zuiderlijke temperament!)
7. Eigenlijk altijd (en dat laat alle voorgaande redenen buiten beschouwing)
En als je dan bedenkt dat het hier vol rijdt met taxi´s dan kunnen jullie je voorstellen wat voor een kakofonie het hier af en toe is.
De taxi´s hebben wel allemaal verschillende toetertjes. Sommige zijn net zoals bij ons, maar er zitten ook hele grappige toontjes bij.
Wat ook een leuk toontje geeft: De vuilniswagens. Dachten we eerst nog dat de ijscowagen langs kwam, nu weten we beter en kijken we niet meer op als de vuilnisman langskomt.
Oversteken is ook een geval apart. Ik heb Freddy al gevraagd of de regels voor zebra paden hier net zo zijn als bij ons en zo ja, of de chauffeurs dat dan ook leren op les.
Het antwoord was ja. Maar wij betwijfelen dat.
Dus voor degenenen die ooit nog eens naar Ecuador of Peru gaat: Steek NOOIT zomaar over bij een zebrapad want er is NIEMAND die voor je stopt. Alleen stoplichten wordt voor gestopt.
Maar een voordeel is dan wel weer dat er hier veel eenrichtingswegen zijn dus we hoeven dan maar één kant in de gaten te houden en als we al langer vantevoren zien dat we naar de overkant moeten dan nemen we de kans waar als de weg leeg is!
¡Bien viaje!
zondag 17 oktober 2010
Openbaar vervoer in Zuid Amerika
We reizen hier met het openbaar vervoer en dat verschilt op sommige gebieden nogal met dat in Nederland.
Zo zijn ze hier bijvoorbeeld gek op films in de bus draaien. En dan zijn het vooral knok films met het geluid loeihard, in het spaans na gesynchroniseerd en ook nog in het spaans ondertiteld. Jullie snappen: Als je ´s morgens om 9 uur in de bus stapt heb je echt zin in een Jackie Khan film! Maar niet heus.
En als er dan eens geen film is, dan wordt de boel opgevrolijkt met zuid amerikaanse muziek. En nee, dat is niet altijd de muziek die je in Nederland nog wel eens op straat hoort met panfluiten enzo. Nee, het is meer een soort Peruaanse schlagermuziek. JIPPIE. Gonna miss that back in Holland.
Er is nog wel verschil tussen Ecuador en Peru. Peru hebben we wat meer rechtstreekse bussen die niet overal stoppen en die zijn wat rustiger om mee te reizen. Als het geen rechtstreekse is dan kunnen er overal mensen instappen. Er zijn 2 bemanningsleden aan boord: De chauffeur en een soort conducteur. Je stapt dus in de bus en (als je niet vooraf een kaartje hebt gekocht) betaalt als de conducteur langskomt. De conducteur hangt ook bijna heel de rit half buitenboord om zo luid mogelijk de bestemming van de bus te roepen: Hoe meer zielen hoe meer vreugd.
Freddy koopt altijd vantevoren kaartjes waardoor we verzekerd zijn van een zitplaats. Da´s wel fijn op een rit van b.v. 6 uur. Over het algemeen zijn de bussen wel heel goed.
In Peru zijn de veiligheidsmaatregelen heel erg streng. Op de busstations loopt heel veel politie rond (dat was trouwens in Ecuador ook al zo) en aan de bagage wordt een nummertje geniet en je krijgt zelf de andere helft van het nummertje zodat men op het eind zeker weet dat je niet de bagage van een ander meeneemt. Dat geeft wel een veilig gevoel natuurlijk. In Peru is ook je paspoort nodig als je de bus in wilt vanaf een busstation. Zeker voor de langere ritten. Op één station moesten we zelfs een vingerafdruk afgeven.
Bij het instappen wordt je handbagage gecontroleerd met één of ander apparaat dat er langs gehaald wordt.
Bij de nachtbussen werden we ook nog gefilmd, m´n bril moest zelfs af.
Gelukkig zijn de films bij de nachtbussen wat rustiger van aard ;-)
Vandaag zijn we met de nachtbus aangekomen in Arequipa. De bus vertrok om 22.00 uur uit Nasca. Jammer genoeg was deze een stuk minder luxe dan de vorige dus slapen ging niet zo heel erg goed.
Om half 5 stopte de bus en ik dacht nog: Er zullen wel wegwerkzaamheden zijn, die waren we al wel eerder tegengekomen. Maar het duurde maar en duurde maar. De airconditioning doet het ook niet als de motor uitstaat dus het werd al wat warmer ondanks dat de zon nog niet op was.
Maar wat bleek? Er was een ralley aan de gang en die ging precies over de weg waar wij ook overheen moesten. De laatste etappe van Arequipa naar Lima. En we werden eerder stopgezet omdat vlak na dat stuk de weg de Andes weer in zou duiken en we nu langs een recht stuk langs de oceaan stonden. Uiteindelijk mochten we toch de bus uit en na lang wachten kwamen de eerste wagens.
Echt mijn hobby: Naar de autoraces YES. Maar goed, het was wel weer een leuke ervaring. Gelukkig geen ongelukken gebeurd want er was helemaal niets afgezet en iedereen kon gewoon midden op de weg gaan staan, en ik kan je vertellen: Die auto´s gaan niet langzaam.
Uiteindelijk vervolgden we onze weg in colonne weer om een uur of half 9.
En nu zitten we in Arequipa op 2.400 meter. Morgen hebben we hier een volledige dag. Het is hier weer mooi weer. De zon schijnt, dus dat is lekker.
Liefs van mij
Zo zijn ze hier bijvoorbeeld gek op films in de bus draaien. En dan zijn het vooral knok films met het geluid loeihard, in het spaans na gesynchroniseerd en ook nog in het spaans ondertiteld. Jullie snappen: Als je ´s morgens om 9 uur in de bus stapt heb je echt zin in een Jackie Khan film! Maar niet heus.
En als er dan eens geen film is, dan wordt de boel opgevrolijkt met zuid amerikaanse muziek. En nee, dat is niet altijd de muziek die je in Nederland nog wel eens op straat hoort met panfluiten enzo. Nee, het is meer een soort Peruaanse schlagermuziek. JIPPIE. Gonna miss that back in Holland.
Er is nog wel verschil tussen Ecuador en Peru. Peru hebben we wat meer rechtstreekse bussen die niet overal stoppen en die zijn wat rustiger om mee te reizen. Als het geen rechtstreekse is dan kunnen er overal mensen instappen. Er zijn 2 bemanningsleden aan boord: De chauffeur en een soort conducteur. Je stapt dus in de bus en (als je niet vooraf een kaartje hebt gekocht) betaalt als de conducteur langskomt. De conducteur hangt ook bijna heel de rit half buitenboord om zo luid mogelijk de bestemming van de bus te roepen: Hoe meer zielen hoe meer vreugd.
Freddy koopt altijd vantevoren kaartjes waardoor we verzekerd zijn van een zitplaats. Da´s wel fijn op een rit van b.v. 6 uur. Over het algemeen zijn de bussen wel heel goed.
In Peru zijn de veiligheidsmaatregelen heel erg streng. Op de busstations loopt heel veel politie rond (dat was trouwens in Ecuador ook al zo) en aan de bagage wordt een nummertje geniet en je krijgt zelf de andere helft van het nummertje zodat men op het eind zeker weet dat je niet de bagage van een ander meeneemt. Dat geeft wel een veilig gevoel natuurlijk. In Peru is ook je paspoort nodig als je de bus in wilt vanaf een busstation. Zeker voor de langere ritten. Op één station moesten we zelfs een vingerafdruk afgeven.
Bij het instappen wordt je handbagage gecontroleerd met één of ander apparaat dat er langs gehaald wordt.
Bij de nachtbussen werden we ook nog gefilmd, m´n bril moest zelfs af.
Gelukkig zijn de films bij de nachtbussen wat rustiger van aard ;-)
Vandaag zijn we met de nachtbus aangekomen in Arequipa. De bus vertrok om 22.00 uur uit Nasca. Jammer genoeg was deze een stuk minder luxe dan de vorige dus slapen ging niet zo heel erg goed.
Om half 5 stopte de bus en ik dacht nog: Er zullen wel wegwerkzaamheden zijn, die waren we al wel eerder tegengekomen. Maar het duurde maar en duurde maar. De airconditioning doet het ook niet als de motor uitstaat dus het werd al wat warmer ondanks dat de zon nog niet op was.
Maar wat bleek? Er was een ralley aan de gang en die ging precies over de weg waar wij ook overheen moesten. De laatste etappe van Arequipa naar Lima. En we werden eerder stopgezet omdat vlak na dat stuk de weg de Andes weer in zou duiken en we nu langs een recht stuk langs de oceaan stonden. Uiteindelijk mochten we toch de bus uit en na lang wachten kwamen de eerste wagens.
Echt mijn hobby: Naar de autoraces YES. Maar goed, het was wel weer een leuke ervaring. Gelukkig geen ongelukken gebeurd want er was helemaal niets afgezet en iedereen kon gewoon midden op de weg gaan staan, en ik kan je vertellen: Die auto´s gaan niet langzaam.
Uiteindelijk vervolgden we onze weg in colonne weer om een uur of half 9.
En nu zitten we in Arequipa op 2.400 meter. Morgen hebben we hier een volledige dag. Het is hier weer mooi weer. De zon schijnt, dus dat is lekker.
Liefs van mij
vrijdag 15 oktober 2010
Nog wat fotootjes
Het prachtige park El Cajas bij Cuenca in Ecuador
Wie wil er een stukje cavia proberen?? Overal verkrijgbaar hier.
Genoeg vers fruit te krijgen in deze contreien.
De prachtige schilderingen in de tempel van de maan bij Trujillo in Peru.
Een prachtige zonsondergang in Huanchaco, Peru. Met op de voorgrond totora´s, rieten bootjes die nog steeds gebruikt worden.
Dat waren ze voor deze keer.
Later meer..................
Uitzicht vanaf ons balkon in Huanchaco. Niet slecht toch?
Dat waren ze voor deze keer.
Later meer..................
Eindelijk weer even tijd
Eindelijk weer even tijd om een uitgebreider verslag te schrijven vanuit een gedeelte van Peru waar het maar een paar dagen per jaar regent (ja ja, dat zijn nog eens gebieden!) en dan is het zelfs alleen maar een beetje motregen.
Gelukkig was ik m.b.v. een kuurtje weer snel op de been en kon ik in Huanchaco genieten van het mooie weer en de zee.
Vandaaruit zijn we met z´n vieren naar de tempel van de zon en de maan geweest. Echt prachtig. Van buiten is het alleen maar zandsteen en ze weten pas sinds een jaar of 20 dat er binnenin prachtige muurbewerkingen zijn. Onverwacht heel erg mooi.
Tussen de middag werden we gedumpt in een soort toeristen restaurant. En hoewel het eten erg lekker was, zag het er uit als een ´vreetschuur´ Maar ja, dat heeft ook wel z´n charme toch??
Cees en Trijntje zijn 2 friezen, dus dat was voor Connie en mij afzien. Maar wij zijn ook erg goed in lik op stuk geven!
De dag erna zijn we naar het koloniale centrum van Trujillo geweest. Trujillo is de 2e grootste stad van Peru en het centrum is prachtig mooi. Het beeld van Simon Bolivar op het plein is echter maar redelijk klein omdat het niet boven de kathedraal uit mocht steken.
Nog even chillen bij het zwembad en daarna namen we de nachtbus naar Lima. Freddy had dit zo geregeld omdat we anders een hele dag kwijt waren met een rit van 10 uur dwars door de woestijn. Een goede zet, want wat ik ook verwacht had: Niet zo´n luxe bus met brede stoelen die je ver naar achteren kon zetten en heeel veel beenruimte. Liever een nachtbus in Peru dan een stoel in het vliegtuig. That´s for sure.
De volgende ochtend gingen we al om 3 uur in de ochtend weg naar Ica dus veel tijd voor Lima hadden we niet. Bovendien heb ik inmiddels een fikse verkoudheid opgelopen en hoest ik me een ongeluk (ja ja, het zit me wat dat betreft wel mee!)
Onderweg naar Ica zijn we naar de Ballestas eilanden geweest, de Galapagos voor de armen. Prachtige vogels: Sternen, pinguins, pelikanen, jan van genten enz. En dat met een lekker zonnetje er bij: SUPER.
Om bij te komen van de vaartocht bezochten we een Pisco farm om het hele proces van het maken van Pisco op de traditionele manier te beleven (Arjen en Franka: Ik zal voor jullie een fles meenemen, lusten jullie vast wel).
En nu zitten we in een leuk hotel in Nasca. Vanmiddag een oude begraafplaats bezocht en morgen de vlucht boven de Nascalijnen: Een hoogtepunt en ik ben erg benieuwd. Het is hier bloedjeheet overdag, maar ´s avonds koelt het gelukkig wel af.
Na Nasca gaan we met de nachtbus naar Arequipa en duiken we de Andes weer in.
Nou, dat was een droog verslagje en nu ga ik lekker een hapje eten!
Gelukkig was ik m.b.v. een kuurtje weer snel op de been en kon ik in Huanchaco genieten van het mooie weer en de zee.
Vandaaruit zijn we met z´n vieren naar de tempel van de zon en de maan geweest. Echt prachtig. Van buiten is het alleen maar zandsteen en ze weten pas sinds een jaar of 20 dat er binnenin prachtige muurbewerkingen zijn. Onverwacht heel erg mooi.
Tussen de middag werden we gedumpt in een soort toeristen restaurant. En hoewel het eten erg lekker was, zag het er uit als een ´vreetschuur´ Maar ja, dat heeft ook wel z´n charme toch??
Cees en Trijntje zijn 2 friezen, dus dat was voor Connie en mij afzien. Maar wij zijn ook erg goed in lik op stuk geven!
De dag erna zijn we naar het koloniale centrum van Trujillo geweest. Trujillo is de 2e grootste stad van Peru en het centrum is prachtig mooi. Het beeld van Simon Bolivar op het plein is echter maar redelijk klein omdat het niet boven de kathedraal uit mocht steken.
Nog even chillen bij het zwembad en daarna namen we de nachtbus naar Lima. Freddy had dit zo geregeld omdat we anders een hele dag kwijt waren met een rit van 10 uur dwars door de woestijn. Een goede zet, want wat ik ook verwacht had: Niet zo´n luxe bus met brede stoelen die je ver naar achteren kon zetten en heeel veel beenruimte. Liever een nachtbus in Peru dan een stoel in het vliegtuig. That´s for sure.
De volgende ochtend gingen we al om 3 uur in de ochtend weg naar Ica dus veel tijd voor Lima hadden we niet. Bovendien heb ik inmiddels een fikse verkoudheid opgelopen en hoest ik me een ongeluk (ja ja, het zit me wat dat betreft wel mee!)
Onderweg naar Ica zijn we naar de Ballestas eilanden geweest, de Galapagos voor de armen. Prachtige vogels: Sternen, pinguins, pelikanen, jan van genten enz. En dat met een lekker zonnetje er bij: SUPER.
Om bij te komen van de vaartocht bezochten we een Pisco farm om het hele proces van het maken van Pisco op de traditionele manier te beleven (Arjen en Franka: Ik zal voor jullie een fles meenemen, lusten jullie vast wel).
En nu zitten we in een leuk hotel in Nasca. Vanmiddag een oude begraafplaats bezocht en morgen de vlucht boven de Nascalijnen: Een hoogtepunt en ik ben erg benieuwd. Het is hier bloedjeheet overdag, maar ´s avonds koelt het gelukkig wel af.
Na Nasca gaan we met de nachtbus naar Arequipa en duiken we de Andes weer in.
Nou, dat was een droog verslagje en nu ga ik lekker een hapje eten!
dinsdag 12 oktober 2010
Dit wil ik jullie niet onthouden............
Pisco sour mer uitzicht op de ondergaande zon in de stille oceaan
zondag 10 oktober 2010
Update
Back in business.
Kuurtjes doen wonderen!!
Nu in Huanchaco (de vorige keer was het geen Huanchaco maar Chiclayo) aan de oceaan in een hotelkamer met uitzicht op de zee!
SUPER. Hier gaan we even 2 dagen chillen en dan worden het drukke dagen.
Eerst met de nachtbus naar Lima, daar komen we 's morgens aan en dan 's nachts om een uur of 4 weer verder. Maar dan gaan we richting Ica voor sandboarden en naar Nazca voor de Nazca lijnen.
Dus weer veel mooie dingen in het vooruitzicht.
Maar eerst............................. zon, zee, strand, zwembad en terrasjes met zonsondergang (vandaag ook al van genoten).
Life couldn't be better.
Adios!
Kuurtjes doen wonderen!!
Nu in Huanchaco (de vorige keer was het geen Huanchaco maar Chiclayo) aan de oceaan in een hotelkamer met uitzicht op de zee!
SUPER. Hier gaan we even 2 dagen chillen en dan worden het drukke dagen.
Eerst met de nachtbus naar Lima, daar komen we 's morgens aan en dan 's nachts om een uur of 4 weer verder. Maar dan gaan we richting Ica voor sandboarden en naar Nazca voor de Nazca lijnen.
Dus weer veel mooie dingen in het vooruitzicht.
Maar eerst............................. zon, zee, strand, zwembad en terrasjes met zonsondergang (vandaag ook al van genoten).
Life couldn't be better.
Adios!
zaterdag 9 oktober 2010
Reacties
Ik begreep dat het bij velen niet lukt om een reactie te plaatsen. Dit kwam (denk ik) door een verkeerde instelling. Ik heb deze nu veranderd. Als je "anoniem" aanklikt dat kun je nu wel reageren.
Leuk!
Ik ben benieuwd!!
Leuk!
Ik ben benieuwd!!
Tja..........
Daar lig ik dan toch ziek in bed met een maag- darm infectie. Het ging vannacht toch weer mis, maar ik heb inmiddels een kuurtje gekregen dus met 2 dagen moet het al een heel eind verbeterd zijn. Soms kun je het beter goed aanpakken. Tenslotte is er hier geen tijd om rustig uit te zieken want morgen gaan we al weer verder. Wel een paar dagen bij het strand, dus dat is wel lekker.
Jullie horen wel weer.....................
Jullie horen wel weer.....................
vrijdag 8 oktober 2010
No more squeezed brains - volume 2
Gelukkig gaat het weer helemaal goed met me!
Vandaag reizen we verder naar Huanchaco.
Het verschil met Ecuador is echt heel erg groot. In dit gedeelte van Peru is het erg droog en vandaag zullen we een woestijn doorgaan.
Het verschil in hoogte in de Andes was goed te merken aan halfvolle waterflesjes: Je vertrekt bovenaan met een perfect gevormd flesje en als je wat lager bent is het helemaal ingedeukt. Dan kun je je indenken dat je hersenen ook zulke symptomen gaan veroorzaken.
Maar gelukkig heeft bijna niemand veel last van de hoogte gehad tot nu toe.
Ecuador was een goede opwarmer voor de hoogte straks in Bolivia (daar slapen we soms op 4000 meter hoogte).
Bovendien is Ecuador echt een fantastisch mooi land met prachtige natuur.
En met.................. condors (dat wil zeggen: Volgens Pegie en mij, maar de rest twijfelt aan onze condor kennis................. terecht). Ook onze vermeende vulkaanuitbarstingen worden in twijfel getrokken.
Jullie merken: Een goedgelovige groep! Dat komt goed uit want in onze hotelkamer hangt een prachtig devoot schilderij en Maria is alom vertegenwoordigt.
Later meer...........
Liefs van Judith
Vandaag reizen we verder naar Huanchaco.
Het verschil met Ecuador is echt heel erg groot. In dit gedeelte van Peru is het erg droog en vandaag zullen we een woestijn doorgaan.
Het verschil in hoogte in de Andes was goed te merken aan halfvolle waterflesjes: Je vertrekt bovenaan met een perfect gevormd flesje en als je wat lager bent is het helemaal ingedeukt. Dan kun je je indenken dat je hersenen ook zulke symptomen gaan veroorzaken.
Maar gelukkig heeft bijna niemand veel last van de hoogte gehad tot nu toe.
Ecuador was een goede opwarmer voor de hoogte straks in Bolivia (daar slapen we soms op 4000 meter hoogte).
Bovendien is Ecuador echt een fantastisch mooi land met prachtige natuur.
En met.................. condors (dat wil zeggen: Volgens Pegie en mij, maar de rest twijfelt aan onze condor kennis................. terecht). Ook onze vermeende vulkaanuitbarstingen worden in twijfel getrokken.
Jullie merken: Een goedgelovige groep! Dat komt goed uit want in onze hotelkamer hangt een prachtig devoot schilderij en Maria is alom vertegenwoordigt.
Later meer...........
Liefs van Judith
donderdag 7 oktober 2010
No more squeezed brains (voorlopig dan)
Vandaag zijn we in Peru aangekomen. We zijn weg uit de Andes en het landschap is erg plat.
Ons laatste hotel in Ecuador was echt SUPER. Jammer genoeg kon ik door maag en darm zwakte niet mee paardrijden. Inmiddels gaat het weer wat beter!
Nu gaan we eten, dus later meer...........................................................
Ons laatste hotel in Ecuador was echt SUPER. Jammer genoeg kon ik door maag en darm zwakte niet mee paardrijden. Inmiddels gaat het weer wat beter!
Nu gaan we eten, dus later meer...........................................................
zondag 3 oktober 2010
Alles rustig hier
Hello,
Bij jullie zullen er wel rare dingen over de situatie in Ecuador in de kranten en op het nieuws zijn. Ik kan jullie verzekeren dat de rust is wedergekeerd en wij er zelf eigenlijk erg weinig van gemerkt hebben. De militairen hebben alles voor een weekje overgenomen en er loopt veel politie e.d. op straat. Dus met de veiligheid zit het wel goed.
Dat er meer op straat loopt is eigenlijk het enige dat merkbaar is. Er was hier wel veel op tv te zien (in de hotellobby´s).
Dus geen zorgen.
We zijn na Riobamba verder gereisd naar Cuenca, de 3e grote stad van Ecuador. Maar dat is niet zo te merken. Cuenca heeft een mooi oud koloniaal centrum dat rust uitstraalt.
Gisteren hebben we een prachtige wandeltocht gemaakt door een nationaal park. We hebben gewandeld op gemiddeld 4.000 meter hoogte, maar daar had gelukkig niemand last van.
Vandaag zijn we naar een paar leuke plaatsjes geweest. Niet heel bijzonder, maar wel leuk.
Het weer is super! Het is regentijd, dus aan het eind van de middag of ´s avonds wil er wel een buitje vallen, maar dat duurt nooit lang. En de ochtenden zijn erg mooi en zonnig (wel eens wat wolken, maar dat is ook wel eens lekker) dus we hebben al een kleurtje gekregen.
Helaas heb ik ook wat rode vlekjes op mijn benen waarvan sommige jeuken. Blijkbaar is het besmettelijk want bij Esther is de jeuk net over (gelukkig voor haar!) ;-)
Morgen trekken we verder naar Vilcabamba (een hotel met zwembad, kijken we erg naar uit!).
We blijven daar 3 nachten en daarna gaan we al naar Peru. De tijd gaat ERG snel!
Lieve groetjes van Judith
Bij jullie zullen er wel rare dingen over de situatie in Ecuador in de kranten en op het nieuws zijn. Ik kan jullie verzekeren dat de rust is wedergekeerd en wij er zelf eigenlijk erg weinig van gemerkt hebben. De militairen hebben alles voor een weekje overgenomen en er loopt veel politie e.d. op straat. Dus met de veiligheid zit het wel goed.
Dat er meer op straat loopt is eigenlijk het enige dat merkbaar is. Er was hier wel veel op tv te zien (in de hotellobby´s).
Dus geen zorgen.
We zijn na Riobamba verder gereisd naar Cuenca, de 3e grote stad van Ecuador. Maar dat is niet zo te merken. Cuenca heeft een mooi oud koloniaal centrum dat rust uitstraalt.
Gisteren hebben we een prachtige wandeltocht gemaakt door een nationaal park. We hebben gewandeld op gemiddeld 4.000 meter hoogte, maar daar had gelukkig niemand last van.
Vandaag zijn we naar een paar leuke plaatsjes geweest. Niet heel bijzonder, maar wel leuk.
Het weer is super! Het is regentijd, dus aan het eind van de middag of ´s avonds wil er wel een buitje vallen, maar dat duurt nooit lang. En de ochtenden zijn erg mooi en zonnig (wel eens wat wolken, maar dat is ook wel eens lekker) dus we hebben al een kleurtje gekregen.
Helaas heb ik ook wat rode vlekjes op mijn benen waarvan sommige jeuken. Blijkbaar is het besmettelijk want bij Esther is de jeuk net over (gelukkig voor haar!) ;-)
Morgen trekken we verder naar Vilcabamba (een hotel met zwembad, kijken we erg naar uit!).
We blijven daar 3 nachten en daarna gaan we al naar Peru. De tijd gaat ERG snel!
Lieve groetjes van Judith
donderdag 30 september 2010
Nog meer fotootjes
De vorige foto's gingen toch wel goed, dus hier volgen er meer. Ze zijn niet helemaal op chronologische volgorde. Maar ach...........................
Lena bij Cuicotcha
De Ecuadoriaanse variant van een rolstoel (goed kijken!)
Kleurenpracht en een mooi meisje in Otavalo
Bij de muziekinstrumentenmaker
Tijdens de fietstocht vanuit Baños met een prachtige waterval op de achtergrond
Lena geniet ook van een boottochtje in de jungle
Toekan. Helaas niet in het wild maar bij Amazoonica
Ik zei het al eerder: De kindjes in Ecuador zijn erg schattig
Goed inademen en dan blazen..............In de roos Yeah
In de vlindertuin
Gezellig bij het haardvuur in de Cotococha in de jungle
fotootjes
Ik hoop dat het lukt want de verbinding is hier niet zo super.
Oh ja, er is hier in Ecuador een coupe gepleegd en de noodtoestand is uitgeroepen maar wees gerust, wij merken er (nog) niet veel van.
Oh ja, er is hier in Ecuador een coupe gepleegd en de noodtoestand is uitgeroepen maar wees gerust, wij merken er (nog) niet veel van.
Vandaag zijn we de Chimborazo op geweest, ik heb het niet helemaal gered tot de 5000 meter. Je merkt wel dat het erg hoog is en dat de lucht ijl is.
Op weg naar de Chimborazo kwamen we deze schattige Alpaca's tegen. Erg mooie beesten met een lekkere dikke vacht tegen de kou (het is wel een tikje koud bovenop de berg)
Groetjes van Judith
Abonneren op:
Posts (Atom)