Trots, trots, TROTS

Mijn laatste blogbericht vanuit het verre zuid Amerika.

De Inca Trail
Dag 1: Maandag
We worden al vroeg opgehaald door Maria, onze gids voor de komende dagen. Alles is ingepakt en we hebben best wel wat nodig voor de komende dagen. De bus staat vooor om 5.30. We zijn de eersten die opgehaald worden.
Eerst rijden we naar Ollantaytambo waar we kunnen ontbijten en de laatste dingen kopen. En dan rijden we naar km 82 waar de Inca trail begint (dat wil zeggen, de trail die wij gaan lopen, want door de hele
Andes zijn er vele kilometers Incawegen).
We krijgen onze matjes uitgedeeld. O jé, die moet OOK nog aan mijn rugzak bevestigd worden!!
De porters, dat zijn degenen die alle andere spullen dragen, zoals tenten, voedsel e.d. en die gaan koken voor ons, moeten door een checkpoint. Ze mogen niet meer dan 20 kg. dragen, moeten 18 jaar of ouder zijn en moeten een gezondheidsverklaring hebben. We hebben echt bewondering voor deze mannen. Ze lopen met zware bepakking als klimgeiten door de bergen. Maar ze hebben altijd plezier en lachen altijd. We hebben ze al snel in onze harten gesloten.
Ook wij moeten door een controle en als het nummer van je paspoort niet klopt, kom je echt de trail niet op. Er is een beperkt aantal plaatsen op de trail per dag. We krijgen een stempel in ons paspoort en dat is natuurlijk wel gaaf!

Onze groep bestaat uit 2 Zweden: Linda en Shandy, 1 Canadese: Melanie en wij drieën: Pegie, Cees en ik. Met Maria erbij zijn we dus met zevenen.
De eerste dag is er flink tempo. En met de zon er bij is dat behoorlijk zwaar.
Gelukkig krijgen we onderweg een super lunch. Er wordt een tentje opgezet met 2 wankele klaptafeltjes en opvouwbare krukjes. Als wij daar aankomen staat dat allemaal al opgezet. De porters moeten dus ook nog eens sneller zijn dan wij!
Tot onze verbazing krijgen we 3 gangen en thee en/of koffie na. Wow.

Na de lunch gaat het verder. We hebben al snel door dat als Maria zegt dat het vlak gaat, dat ze Andes vlak bedoelt en dat dat voor ons niet altijd vlak is. We klimmen behoorlijk.
We lopen vandaag iets verder dan eigenlijk gepland want dan hoeven we morgen minder. Maar voor mij isdat eigenlijk net iets te veel en de weg naar de camping gaat echt steil omhoog met trappen.
Jullie weten: Ik vloek nooit, maar bij de camping kwam ik vloekend aan!!!
Gelukkig gaat dat dan snel weer over. We krijgen weer een heerlijke maaltijd en zoeken dan snel onze tentjes op. Matje opblazen en....................Welverdiende rust.

Vandaag hebben we 13 km. gelopen.
We startten op 2760 m. hoogte en sliepen op 3100 m. hoogte.

Dag 2: Dinsdag
Om 5 uur worden we gewekt met coca thee. En nee, daar zit geen cocaïne in, hoewel dat er wel van gemaakt wordt. Maar om dat te verkrijgen zijn er zo´n 13 chemische processen nodig. Het helpt echter wel goed tegen de hoogte. En vandaag moeten we de hoogste pas overwinnen!
We krijgen een goed voedzaam ontbijt en dan begint de klim. Tot de top is het klimmen vandaag.
Ik ben nu verstandig geweest en heb een porter ingehuurd voor mijn bagage en hoef dus niet mijn rugzak te dragen. Dat loopt een stuk makkelijker.
De eerste meters zijn het moeilijkst want je spieren zijn nog niet warm.
Vandaag loopt Maria achteraan, zodat we onz eigen tempo kunnen bepalen. Het is zowiezo belangrijk om je eigen tempo te lopen. Dus de ene keer loop je met elkaar en dan loop je weer alleen.
En natuurlijk moet je vaak stoppen, niet alleen om te rusten, maar ook om van de natuur te genieten, want wat is het hier MOOI! De uitzichten zijn adembenemend en soms heb je het gevoel dat je op de top van de wereld staat.

Maar vandaag staat ook de hoogste pas op het programma: The dead woman pass van 4200 meter hoog. Dat betekent dat we vanaf de slaapplek ruim 1000 meter omhoog moeten. En de lucht is veel, veel ijler dan bij ons. Dus onze harten en longen zeggen af en toe: Bekijk het maar en dan moeten we stoppen. Op de steile stukken is dat om de 10 passen soms.
Melanie heeft behoorlijk last van de hoogte, want zij is pas afgelopen zaterdag aangekomen in Cuzco en nog niet aan de hoogte gewend.
Als we op een rustplek zitten, zien we in de hoogte de top van de pas. En het is dan moeilijk voor te stellen dat we over 2 uur daar ook zullen staan.
Onderweg kom je steeds dezelfde mensen tegen, ook van andere groepen. Als je even staat of zit te rusten komen ze langs, en als je dan zelf verder gaat, kom je hen weer rustend tegen. Je pept elkaar op en kletst gezellig wat. Iedereen heeft hetzelfde doel en dat schept toch een band.
Maar natuurlijk halen we het allemaal en wordt er een groepsfoto gemaakt op de top.
Vandaar uit is het alleen maar naar beneden tot aan de volgende camping op 3600 meter (= 600 meter dalen!) En het dalen is bijna nog zwaarder want met iedere stap komt je gewicht op je knieën en enkels terecht.
Het pad is ook niet effen, nee, het zijn grote, ongelijke blokken steen en vaak zijn het trappen naar beneden. Ik heb de Inca´s regelmatig vervloekt!!
Maar wonder boven wonder zijn wij de eerste groep die arriveert bij de campingplaats en om 13.15 is iedereen binnen. Moe maar voldaan, en alweer staat er een overheerlijke lunch klaar. We worden verwend (maar hé, dat verdienen we toch wel!)
´s Middags een middagdutje in de tent en dan koffie/thee en een diner in onze restauranttent.
Het is vanavond ERG gezellig in de tent. We zitten allemaal wel een beetje op 1 lijn en we zijn allemaal, op Maria na, die is wat ouder, van dezelfde leeftijd.
Ook vanavond duiken we vroeg ons bed in, want we zijn moe!!
Als we net aangekomen zijn valt er een regenbui, maar gelukkig blijft het bij dat ene buitje.
Vandaag hebben we 9 km gelopen.

Dag 3: Woensdag
En weer worden we om 5 uur gewekt. Maar dat is wel goed, want in de ochtend heb je de meeste energie. Het uitzicht is prachtig over de vallei. Wij zitten boven de wolken en dat is een mooi gezicht.
Na een goed ontbijt gaat het pad al gelijk omhoog naar de 2e pas van de tocht op 3900 meter.
We komen onderweg diverse Inca ruïnes tegen. Mooi om te zien. We krijgen interessante uitleg. Ook goed om even uit te rusten ;-)
Deze pas is wat makkelijker en we zien aan de overkant van de vallei onze lunchplek liggen. Dat geeft vleugels! Die lunchplek ligt halverwege de volgende pas van 3670 meter!
Onderweg naar de top komen we een tunnel tegen van zo´n 20 meter lang.
Vandaag gaat het pad door tropisch regenwoud en het is werkelijk waar prachtig. De route vandaag gaat wat vlakker dan gisteren. Dan weer iets omhoog, dan weer iets omlaag en dan weer vlak.
We zien prachtige kolibri´s. Kleintjes en mooie grote.
Vandaag is de langste dag, van 17 kilometer en het laatste stuk is weer flink dalen.
Als we aankomen bij de camping zijn we het behoorlijk zat, want we hebben al vele kilometers in de benen zitten.
We kunnen hier douchen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dat is lekker, maar verder vinden we de camping maar niets. We eten niet in ons gezellige tentje, maar in de kantine waar de muziek keihard staat en waar andere groepen aan de drank zijn geslagen. Het past niet helemaal bij het Incatrail gevoel.
Als we net aangekomen zijn begint het te regenen en het stopt de rest van de nacht ook niet meer.
Na het eten nemen we afscheid van de porters en ik vraag Maria om tegen hen te zeggen dat ze mijn helden zijn en dat ik echt veel bewondering voor hen heb. Ze krijgen dan ook een goede tip van ons.
Vandaag liggen we echt vroeg op bed want morgen staat de wekker ERG vroeg.

Dag 4: Donderdag
Om 3 uur staat de wekker en het regent nog steeds als we wakker worden.
We krijgen weer lekkere pannenkoekjes als ontbijt en dan is het wachten tot we vertrekken.
De poort naar het pad gaat pas om half 6 open, maar de porters moeten al om 5 uur in de ochtend in Aguas Calientes zijn om de trein naar Cuzco te halen. En dan moeten ze de tenten e.d. al opgeruimd hebben, want die moeten mee natuurlijk. En daarom moeten ook wij zo vroeg op!
Als het helder weer was geweest, zouden we vroeg vertrokken zijn om bij de poort te wachten (om als eersten te kunnen vertrekken) maar nu zien we toch niets omdat we met onze hoofden in de wolken lopen (letterlijk en figuurlijk) en dus vertrekken we om 5.15 uur.
Bij de poort wachten we in kolonne, samen met andere groepen.
Het is een uur of 2 lopen naar Machu Picchu en bij de SunGate is het jammer genoeg helemaal mistig. Dit is de plek waar je de zon boven Machu Picchu kan zien opkomen en waar je een eerste zicht kunt hebben. Maar er is nu echt NIETS te zien. Jammer natuurlijk, maar niets aan te doen.

En dan eindelijk............................arriveren we in Machu Picchu. Een geweldig gevoel, dat we het allemaal gehaald hebben. Maria geeft ons nog een interessante rondleiding en het is echt een bijzondere plek om te zijn!
Met de bus gaan we naar Aguas Calientes. Daar lunchen we en nemen we de trein naar Ollantaytambo en dan een taxi naar Cuzco.
Jullie begrijpen dat ik vroeg op bed lag!

Het was echt superzwaar, maar ik had het voor geen goud willen missen! Wat een ervaring.

The day after: Vrijdag
Nu is het net 7 uur in de ochtend en we zijn best wel stijf!!
Pegie en ik hebben ons al een paar dagen verheugd op een ontbijt in het tentje waar we zondag ook ontbeten en daar gaan we straks heen.
Ik ga vandaag zeker een t-shirt kopen met: I survived the Inca trail!
Vanavond hebben we nog een afscheidsetentje met de hele groep.
En dan is het weer vertrekken naar huis. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ook goed, want we hebben zo ontzettend veel gezien en gedaan dat het bijna niet meer te behappen is. Quito lijkt zo lang geleden en het is onvoorstelbaar dat we elkaar 8 weken geleden nog niet eens kenden!

Morgen vertrekken we op tijd naar Lima. Daar gaan we nog even de stad in en ´s avonds gaat het vliegtuig naar Madrid. Daar stappen we over op het vliegtuig naar Amsterdam en als alles goed is land ik om 19.20 (correctie: 18.20) uur weer in ons koude kikkerlandje. Ik heb voor maandag al boerenkool besteld bij mijn moeder (mmmmmmmmmmmmmm).

Foto´s gaan echt niet meer lukken, maar jullie zijn natuurlijk van harte welkom om foto´s te komen kijken en op de high tea volgende week zondag!

Veel liefs uit een zonnig (!) Peru!