Zo'n lijstje leek me wel leuk.
Eerst maar eens: Wat zal ik NIET missen:
* "Señora; T-shirt, sigarettes, stones, bracelets, kalebas, drawing................??"
* "No? Por que no?"
* Getoeter in de straten
* WC papier in de vuilnisbak gooien
* Hurk wc's
* Lokale bussen (CuencaCuencaCuencaCuencaCuenca)
* Kraaiende hanen en blaffende honden de ganse nacht
* Koude douches (deze is speciaal voor Pegie)
* Zuid Amerikaanse Vlaamse frieten en ontbijt met droog wit brood en jam
Wat zal ik WEL missen:
* De groep.........;-)
* Lekkere verse sapjes
* Pollo, lomo en llama a la plancha
* Leven uit de tas: Niks niet uren voor de kast staan: Wat zal ik vandaag eens aantrekken?
* De prachtige landschappen
* De Inca trail
* De zon (!!!!!)
* Ontbijt in ons restaurantje in Cuzco
* Het reizen
maandag 15 november 2010
En toen.................
Was ik weer thuis!
Mijn wasmachine draait weer op volle toeren.
En ik heb weer heerlijk geslapen in mijn eigen bedje.
Toen ik thuis kwam lag er een cadeautje op de deurmat, stond er een pakket op m'n kast en stonden er prachtige bloemen op tafel! Is dat geen warm welkom?
Ik kan nu niet voorstellen dat ik 8 weken weg ben geweest. Maar mijn foto's staan bijna op mijn computer en ik ga ze straks op m'n gemak allemaal bekijken.
Het was een super reis!
Mijn wasmachine draait weer op volle toeren.
En ik heb weer heerlijk geslapen in mijn eigen bedje.
Toen ik thuis kwam lag er een cadeautje op de deurmat, stond er een pakket op m'n kast en stonden er prachtige bloemen op tafel! Is dat geen warm welkom?
Ik kan nu niet voorstellen dat ik 8 weken weg ben geweest. Maar mijn foto's staan bijna op mijn computer en ik ga ze straks op m'n gemak allemaal bekijken.
Het was een super reis!
vrijdag 12 november 2010
Trots, trots, TROTS
Mijn laatste blogbericht vanuit het verre zuid Amerika.
De Inca Trail
Dag 1: Maandag
We worden al vroeg opgehaald door Maria, onze gids voor de komende dagen. Alles is ingepakt en we hebben best wel wat nodig voor de komende dagen. De bus staat vooor om 5.30. We zijn de eersten die opgehaald worden.
Eerst rijden we naar Ollantaytambo waar we kunnen ontbijten en de laatste dingen kopen. En dan rijden we naar km 82 waar de Inca trail begint (dat wil zeggen, de trail die wij gaan lopen, want door de hele
Andes zijn er vele kilometers Incawegen).
We krijgen onze matjes uitgedeeld. O jé, die moet OOK nog aan mijn rugzak bevestigd worden!!
De porters, dat zijn degenen die alle andere spullen dragen, zoals tenten, voedsel e.d. en die gaan koken voor ons, moeten door een checkpoint. Ze mogen niet meer dan 20 kg. dragen, moeten 18 jaar of ouder zijn en moeten een gezondheidsverklaring hebben. We hebben echt bewondering voor deze mannen. Ze lopen met zware bepakking als klimgeiten door de bergen. Maar ze hebben altijd plezier en lachen altijd. We hebben ze al snel in onze harten gesloten.
Ook wij moeten door een controle en als het nummer van je paspoort niet klopt, kom je echt de trail niet op. Er is een beperkt aantal plaatsen op de trail per dag. We krijgen een stempel in ons paspoort en dat is natuurlijk wel gaaf!
Onze groep bestaat uit 2 Zweden: Linda en Shandy, 1 Canadese: Melanie en wij drieën: Pegie, Cees en ik. Met Maria erbij zijn we dus met zevenen.
De eerste dag is er flink tempo. En met de zon er bij is dat behoorlijk zwaar.
Gelukkig krijgen we onderweg een super lunch. Er wordt een tentje opgezet met 2 wankele klaptafeltjes en opvouwbare krukjes. Als wij daar aankomen staat dat allemaal al opgezet. De porters moeten dus ook nog eens sneller zijn dan wij!
Tot onze verbazing krijgen we 3 gangen en thee en/of koffie na. Wow.
Na de lunch gaat het verder. We hebben al snel door dat als Maria zegt dat het vlak gaat, dat ze Andes vlak bedoelt en dat dat voor ons niet altijd vlak is. We klimmen behoorlijk.
We lopen vandaag iets verder dan eigenlijk gepland want dan hoeven we morgen minder. Maar voor mij isdat eigenlijk net iets te veel en de weg naar de camping gaat echt steil omhoog met trappen.
Jullie weten: Ik vloek nooit, maar bij de camping kwam ik vloekend aan!!!
Gelukkig gaat dat dan snel weer over. We krijgen weer een heerlijke maaltijd en zoeken dan snel onze tentjes op. Matje opblazen en....................Welverdiende rust.
Vandaag hebben we 13 km. gelopen.
We startten op 2760 m. hoogte en sliepen op 3100 m. hoogte.
Dag 2: Dinsdag
Om 5 uur worden we gewekt met coca thee. En nee, daar zit geen cocaïne in, hoewel dat er wel van gemaakt wordt. Maar om dat te verkrijgen zijn er zo´n 13 chemische processen nodig. Het helpt echter wel goed tegen de hoogte. En vandaag moeten we de hoogste pas overwinnen!
We krijgen een goed voedzaam ontbijt en dan begint de klim. Tot de top is het klimmen vandaag.
Ik ben nu verstandig geweest en heb een porter ingehuurd voor mijn bagage en hoef dus niet mijn rugzak te dragen. Dat loopt een stuk makkelijker.
De eerste meters zijn het moeilijkst want je spieren zijn nog niet warm.
Vandaag loopt Maria achteraan, zodat we onz eigen tempo kunnen bepalen. Het is zowiezo belangrijk om je eigen tempo te lopen. Dus de ene keer loop je met elkaar en dan loop je weer alleen.
En natuurlijk moet je vaak stoppen, niet alleen om te rusten, maar ook om van de natuur te genieten, want wat is het hier MOOI! De uitzichten zijn adembenemend en soms heb je het gevoel dat je op de top van de wereld staat.
Maar vandaag staat ook de hoogste pas op het programma: The dead woman pass van 4200 meter hoog. Dat betekent dat we vanaf de slaapplek ruim 1000 meter omhoog moeten. En de lucht is veel, veel ijler dan bij ons. Dus onze harten en longen zeggen af en toe: Bekijk het maar en dan moeten we stoppen. Op de steile stukken is dat om de 10 passen soms.
Melanie heeft behoorlijk last van de hoogte, want zij is pas afgelopen zaterdag aangekomen in Cuzco en nog niet aan de hoogte gewend.
Als we op een rustplek zitten, zien we in de hoogte de top van de pas. En het is dan moeilijk voor te stellen dat we over 2 uur daar ook zullen staan.
Onderweg kom je steeds dezelfde mensen tegen, ook van andere groepen. Als je even staat of zit te rusten komen ze langs, en als je dan zelf verder gaat, kom je hen weer rustend tegen. Je pept elkaar op en kletst gezellig wat. Iedereen heeft hetzelfde doel en dat schept toch een band.
Maar natuurlijk halen we het allemaal en wordt er een groepsfoto gemaakt op de top.
Vandaar uit is het alleen maar naar beneden tot aan de volgende camping op 3600 meter (= 600 meter dalen!) En het dalen is bijna nog zwaarder want met iedere stap komt je gewicht op je knieën en enkels terecht.
Het pad is ook niet effen, nee, het zijn grote, ongelijke blokken steen en vaak zijn het trappen naar beneden. Ik heb de Inca´s regelmatig vervloekt!!
Maar wonder boven wonder zijn wij de eerste groep die arriveert bij de campingplaats en om 13.15 is iedereen binnen. Moe maar voldaan, en alweer staat er een overheerlijke lunch klaar. We worden verwend (maar hé, dat verdienen we toch wel!)
´s Middags een middagdutje in de tent en dan koffie/thee en een diner in onze restauranttent.
Het is vanavond ERG gezellig in de tent. We zitten allemaal wel een beetje op 1 lijn en we zijn allemaal, op Maria na, die is wat ouder, van dezelfde leeftijd.
Ook vanavond duiken we vroeg ons bed in, want we zijn moe!!
Als we net aangekomen zijn valt er een regenbui, maar gelukkig blijft het bij dat ene buitje.
Vandaag hebben we 9 km gelopen.
Dag 3: Woensdag
En weer worden we om 5 uur gewekt. Maar dat is wel goed, want in de ochtend heb je de meeste energie. Het uitzicht is prachtig over de vallei. Wij zitten boven de wolken en dat is een mooi gezicht.
Na een goed ontbijt gaat het pad al gelijk omhoog naar de 2e pas van de tocht op 3900 meter.
We komen onderweg diverse Inca ruïnes tegen. Mooi om te zien. We krijgen interessante uitleg. Ook goed om even uit te rusten ;-)
Deze pas is wat makkelijker en we zien aan de overkant van de vallei onze lunchplek liggen. Dat geeft vleugels! Die lunchplek ligt halverwege de volgende pas van 3670 meter!
Onderweg naar de top komen we een tunnel tegen van zo´n 20 meter lang.
Vandaag gaat het pad door tropisch regenwoud en het is werkelijk waar prachtig. De route vandaag gaat wat vlakker dan gisteren. Dan weer iets omhoog, dan weer iets omlaag en dan weer vlak.
We zien prachtige kolibri´s. Kleintjes en mooie grote.
Vandaag is de langste dag, van 17 kilometer en het laatste stuk is weer flink dalen.
Als we aankomen bij de camping zijn we het behoorlijk zat, want we hebben al vele kilometers in de benen zitten.
We kunnen hier douchen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dat is lekker, maar verder vinden we de camping maar niets. We eten niet in ons gezellige tentje, maar in de kantine waar de muziek keihard staat en waar andere groepen aan de drank zijn geslagen. Het past niet helemaal bij het Incatrail gevoel.
Als we net aangekomen zijn begint het te regenen en het stopt de rest van de nacht ook niet meer.
Na het eten nemen we afscheid van de porters en ik vraag Maria om tegen hen te zeggen dat ze mijn helden zijn en dat ik echt veel bewondering voor hen heb. Ze krijgen dan ook een goede tip van ons.
Vandaag liggen we echt vroeg op bed want morgen staat de wekker ERG vroeg.
Dag 4: Donderdag
Om 3 uur staat de wekker en het regent nog steeds als we wakker worden.
We krijgen weer lekkere pannenkoekjes als ontbijt en dan is het wachten tot we vertrekken.
De poort naar het pad gaat pas om half 6 open, maar de porters moeten al om 5 uur in de ochtend in Aguas Calientes zijn om de trein naar Cuzco te halen. En dan moeten ze de tenten e.d. al opgeruimd hebben, want die moeten mee natuurlijk. En daarom moeten ook wij zo vroeg op!
Als het helder weer was geweest, zouden we vroeg vertrokken zijn om bij de poort te wachten (om als eersten te kunnen vertrekken) maar nu zien we toch niets omdat we met onze hoofden in de wolken lopen (letterlijk en figuurlijk) en dus vertrekken we om 5.15 uur.
Bij de poort wachten we in kolonne, samen met andere groepen.
Het is een uur of 2 lopen naar Machu Picchu en bij de SunGate is het jammer genoeg helemaal mistig. Dit is de plek waar je de zon boven Machu Picchu kan zien opkomen en waar je een eerste zicht kunt hebben. Maar er is nu echt NIETS te zien. Jammer natuurlijk, maar niets aan te doen.
En dan eindelijk............................arriveren we in Machu Picchu. Een geweldig gevoel, dat we het allemaal gehaald hebben. Maria geeft ons nog een interessante rondleiding en het is echt een bijzondere plek om te zijn!
Met de bus gaan we naar Aguas Calientes. Daar lunchen we en nemen we de trein naar Ollantaytambo en dan een taxi naar Cuzco.
Jullie begrijpen dat ik vroeg op bed lag!
Het was echt superzwaar, maar ik had het voor geen goud willen missen! Wat een ervaring.
The day after: Vrijdag
Nu is het net 7 uur in de ochtend en we zijn best wel stijf!!
Pegie en ik hebben ons al een paar dagen verheugd op een ontbijt in het tentje waar we zondag ook ontbeten en daar gaan we straks heen.
Ik ga vandaag zeker een t-shirt kopen met: I survived the Inca trail!
Vanavond hebben we nog een afscheidsetentje met de hele groep.
En dan is het weer vertrekken naar huis. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ook goed, want we hebben zo ontzettend veel gezien en gedaan dat het bijna niet meer te behappen is. Quito lijkt zo lang geleden en het is onvoorstelbaar dat we elkaar 8 weken geleden nog niet eens kenden!
Morgen vertrekken we op tijd naar Lima. Daar gaan we nog even de stad in en ´s avonds gaat het vliegtuig naar Madrid. Daar stappen we over op het vliegtuig naar Amsterdam en als alles goed is land ik om 19.20 (correctie: 18.20) uur weer in ons koude kikkerlandje. Ik heb voor maandag al boerenkool besteld bij mijn moeder (mmmmmmmmmmmmmm).
Foto´s gaan echt niet meer lukken, maar jullie zijn natuurlijk van harte welkom om foto´s te komen kijken en op de high tea volgende week zondag!
Veel liefs uit een zonnig (!) Peru!
De Inca Trail
Dag 1: Maandag
We worden al vroeg opgehaald door Maria, onze gids voor de komende dagen. Alles is ingepakt en we hebben best wel wat nodig voor de komende dagen. De bus staat vooor om 5.30. We zijn de eersten die opgehaald worden.
Eerst rijden we naar Ollantaytambo waar we kunnen ontbijten en de laatste dingen kopen. En dan rijden we naar km 82 waar de Inca trail begint (dat wil zeggen, de trail die wij gaan lopen, want door de hele
Andes zijn er vele kilometers Incawegen).
We krijgen onze matjes uitgedeeld. O jé, die moet OOK nog aan mijn rugzak bevestigd worden!!
De porters, dat zijn degenen die alle andere spullen dragen, zoals tenten, voedsel e.d. en die gaan koken voor ons, moeten door een checkpoint. Ze mogen niet meer dan 20 kg. dragen, moeten 18 jaar of ouder zijn en moeten een gezondheidsverklaring hebben. We hebben echt bewondering voor deze mannen. Ze lopen met zware bepakking als klimgeiten door de bergen. Maar ze hebben altijd plezier en lachen altijd. We hebben ze al snel in onze harten gesloten.
Ook wij moeten door een controle en als het nummer van je paspoort niet klopt, kom je echt de trail niet op. Er is een beperkt aantal plaatsen op de trail per dag. We krijgen een stempel in ons paspoort en dat is natuurlijk wel gaaf!
Onze groep bestaat uit 2 Zweden: Linda en Shandy, 1 Canadese: Melanie en wij drieën: Pegie, Cees en ik. Met Maria erbij zijn we dus met zevenen.
De eerste dag is er flink tempo. En met de zon er bij is dat behoorlijk zwaar.
Gelukkig krijgen we onderweg een super lunch. Er wordt een tentje opgezet met 2 wankele klaptafeltjes en opvouwbare krukjes. Als wij daar aankomen staat dat allemaal al opgezet. De porters moeten dus ook nog eens sneller zijn dan wij!
Tot onze verbazing krijgen we 3 gangen en thee en/of koffie na. Wow.
Na de lunch gaat het verder. We hebben al snel door dat als Maria zegt dat het vlak gaat, dat ze Andes vlak bedoelt en dat dat voor ons niet altijd vlak is. We klimmen behoorlijk.
We lopen vandaag iets verder dan eigenlijk gepland want dan hoeven we morgen minder. Maar voor mij isdat eigenlijk net iets te veel en de weg naar de camping gaat echt steil omhoog met trappen.
Jullie weten: Ik vloek nooit, maar bij de camping kwam ik vloekend aan!!!
Gelukkig gaat dat dan snel weer over. We krijgen weer een heerlijke maaltijd en zoeken dan snel onze tentjes op. Matje opblazen en....................Welverdiende rust.
Vandaag hebben we 13 km. gelopen.
We startten op 2760 m. hoogte en sliepen op 3100 m. hoogte.
Dag 2: Dinsdag
Om 5 uur worden we gewekt met coca thee. En nee, daar zit geen cocaïne in, hoewel dat er wel van gemaakt wordt. Maar om dat te verkrijgen zijn er zo´n 13 chemische processen nodig. Het helpt echter wel goed tegen de hoogte. En vandaag moeten we de hoogste pas overwinnen!
We krijgen een goed voedzaam ontbijt en dan begint de klim. Tot de top is het klimmen vandaag.
Ik ben nu verstandig geweest en heb een porter ingehuurd voor mijn bagage en hoef dus niet mijn rugzak te dragen. Dat loopt een stuk makkelijker.
De eerste meters zijn het moeilijkst want je spieren zijn nog niet warm.
Vandaag loopt Maria achteraan, zodat we onz eigen tempo kunnen bepalen. Het is zowiezo belangrijk om je eigen tempo te lopen. Dus de ene keer loop je met elkaar en dan loop je weer alleen.
En natuurlijk moet je vaak stoppen, niet alleen om te rusten, maar ook om van de natuur te genieten, want wat is het hier MOOI! De uitzichten zijn adembenemend en soms heb je het gevoel dat je op de top van de wereld staat.
Maar vandaag staat ook de hoogste pas op het programma: The dead woman pass van 4200 meter hoog. Dat betekent dat we vanaf de slaapplek ruim 1000 meter omhoog moeten. En de lucht is veel, veel ijler dan bij ons. Dus onze harten en longen zeggen af en toe: Bekijk het maar en dan moeten we stoppen. Op de steile stukken is dat om de 10 passen soms.
Melanie heeft behoorlijk last van de hoogte, want zij is pas afgelopen zaterdag aangekomen in Cuzco en nog niet aan de hoogte gewend.
Als we op een rustplek zitten, zien we in de hoogte de top van de pas. En het is dan moeilijk voor te stellen dat we over 2 uur daar ook zullen staan.
Onderweg kom je steeds dezelfde mensen tegen, ook van andere groepen. Als je even staat of zit te rusten komen ze langs, en als je dan zelf verder gaat, kom je hen weer rustend tegen. Je pept elkaar op en kletst gezellig wat. Iedereen heeft hetzelfde doel en dat schept toch een band.
Maar natuurlijk halen we het allemaal en wordt er een groepsfoto gemaakt op de top.
Vandaar uit is het alleen maar naar beneden tot aan de volgende camping op 3600 meter (= 600 meter dalen!) En het dalen is bijna nog zwaarder want met iedere stap komt je gewicht op je knieën en enkels terecht.
Het pad is ook niet effen, nee, het zijn grote, ongelijke blokken steen en vaak zijn het trappen naar beneden. Ik heb de Inca´s regelmatig vervloekt!!
Maar wonder boven wonder zijn wij de eerste groep die arriveert bij de campingplaats en om 13.15 is iedereen binnen. Moe maar voldaan, en alweer staat er een overheerlijke lunch klaar. We worden verwend (maar hé, dat verdienen we toch wel!)
´s Middags een middagdutje in de tent en dan koffie/thee en een diner in onze restauranttent.
Het is vanavond ERG gezellig in de tent. We zitten allemaal wel een beetje op 1 lijn en we zijn allemaal, op Maria na, die is wat ouder, van dezelfde leeftijd.
Ook vanavond duiken we vroeg ons bed in, want we zijn moe!!
Als we net aangekomen zijn valt er een regenbui, maar gelukkig blijft het bij dat ene buitje.
Vandaag hebben we 9 km gelopen.
Dag 3: Woensdag
En weer worden we om 5 uur gewekt. Maar dat is wel goed, want in de ochtend heb je de meeste energie. Het uitzicht is prachtig over de vallei. Wij zitten boven de wolken en dat is een mooi gezicht.
Na een goed ontbijt gaat het pad al gelijk omhoog naar de 2e pas van de tocht op 3900 meter.
We komen onderweg diverse Inca ruïnes tegen. Mooi om te zien. We krijgen interessante uitleg. Ook goed om even uit te rusten ;-)
Deze pas is wat makkelijker en we zien aan de overkant van de vallei onze lunchplek liggen. Dat geeft vleugels! Die lunchplek ligt halverwege de volgende pas van 3670 meter!
Onderweg naar de top komen we een tunnel tegen van zo´n 20 meter lang.
Vandaag gaat het pad door tropisch regenwoud en het is werkelijk waar prachtig. De route vandaag gaat wat vlakker dan gisteren. Dan weer iets omhoog, dan weer iets omlaag en dan weer vlak.
We zien prachtige kolibri´s. Kleintjes en mooie grote.
Vandaag is de langste dag, van 17 kilometer en het laatste stuk is weer flink dalen.
Als we aankomen bij de camping zijn we het behoorlijk zat, want we hebben al vele kilometers in de benen zitten.
We kunnen hier douchen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dat is lekker, maar verder vinden we de camping maar niets. We eten niet in ons gezellige tentje, maar in de kantine waar de muziek keihard staat en waar andere groepen aan de drank zijn geslagen. Het past niet helemaal bij het Incatrail gevoel.
Als we net aangekomen zijn begint het te regenen en het stopt de rest van de nacht ook niet meer.
Na het eten nemen we afscheid van de porters en ik vraag Maria om tegen hen te zeggen dat ze mijn helden zijn en dat ik echt veel bewondering voor hen heb. Ze krijgen dan ook een goede tip van ons.
Vandaag liggen we echt vroeg op bed want morgen staat de wekker ERG vroeg.
Dag 4: Donderdag
Om 3 uur staat de wekker en het regent nog steeds als we wakker worden.
We krijgen weer lekkere pannenkoekjes als ontbijt en dan is het wachten tot we vertrekken.
De poort naar het pad gaat pas om half 6 open, maar de porters moeten al om 5 uur in de ochtend in Aguas Calientes zijn om de trein naar Cuzco te halen. En dan moeten ze de tenten e.d. al opgeruimd hebben, want die moeten mee natuurlijk. En daarom moeten ook wij zo vroeg op!
Als het helder weer was geweest, zouden we vroeg vertrokken zijn om bij de poort te wachten (om als eersten te kunnen vertrekken) maar nu zien we toch niets omdat we met onze hoofden in de wolken lopen (letterlijk en figuurlijk) en dus vertrekken we om 5.15 uur.
Bij de poort wachten we in kolonne, samen met andere groepen.
Het is een uur of 2 lopen naar Machu Picchu en bij de SunGate is het jammer genoeg helemaal mistig. Dit is de plek waar je de zon boven Machu Picchu kan zien opkomen en waar je een eerste zicht kunt hebben. Maar er is nu echt NIETS te zien. Jammer natuurlijk, maar niets aan te doen.
En dan eindelijk............................arriveren we in Machu Picchu. Een geweldig gevoel, dat we het allemaal gehaald hebben. Maria geeft ons nog een interessante rondleiding en het is echt een bijzondere plek om te zijn!
Met de bus gaan we naar Aguas Calientes. Daar lunchen we en nemen we de trein naar Ollantaytambo en dan een taxi naar Cuzco.
Jullie begrijpen dat ik vroeg op bed lag!
Het was echt superzwaar, maar ik had het voor geen goud willen missen! Wat een ervaring.
The day after: Vrijdag
Nu is het net 7 uur in de ochtend en we zijn best wel stijf!!
Pegie en ik hebben ons al een paar dagen verheugd op een ontbijt in het tentje waar we zondag ook ontbeten en daar gaan we straks heen.
Ik ga vandaag zeker een t-shirt kopen met: I survived the Inca trail!
Vanavond hebben we nog een afscheidsetentje met de hele groep.
En dan is het weer vertrekken naar huis. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ook goed, want we hebben zo ontzettend veel gezien en gedaan dat het bijna niet meer te behappen is. Quito lijkt zo lang geleden en het is onvoorstelbaar dat we elkaar 8 weken geleden nog niet eens kenden!
Morgen vertrekken we op tijd naar Lima. Daar gaan we nog even de stad in en ´s avonds gaat het vliegtuig naar Madrid. Daar stappen we over op het vliegtuig naar Amsterdam en als alles goed is land ik om 19.20 (correctie: 18.20) uur weer in ons koude kikkerlandje. Ik heb voor maandag al boerenkool besteld bij mijn moeder (mmmmmmmmmmmmmm).
Foto´s gaan echt niet meer lukken, maar jullie zijn natuurlijk van harte welkom om foto´s te komen kijken en op de high tea volgende week zondag!
Veel liefs uit een zonnig (!) Peru!
zondag 7 november 2010
Ready for the trail
Toch nog even een berichtje.
Gisteren was het bewolkt in Cuzco maar vandaag schijnt gelukkig de zon.
Gisterenavond hebben we een briefing gehad van onze gids over de Inca trail. We hebben een groep van 6. Buiten ons drieën lopen er nog 2 zweedse en 1 canadese dames mee. Klein groepje, dat is wel leuk denk ik. Volgens Maria, de gids, gaat het allemaal toch wel wat rustig aan, vooral de eerste dag en hebben we ruim de tijd om de trail te lopen.
De eerste dag zal niet zo moeilijk zijn en dan zullen we zo'n 4 à 5 uur lopen. De 2e dag wordt het zwaarste. Dan vertrekken we 's morgens om een uur of 6 (dat betekent dat we om 5uur gewekt gaan worden) en komen we om een uur of 2 aan op de 2e campingsite. We moeten die dat een hoogteverschil van ruim 1000 meter overbruggen en in de ochtend zal het alleen maar omhoog gaan. De hoogste pas ligt dan op ruim 4000 meter en heet de 'Dead woman's pass' Leuke naam ;-) En het hoogteverschil van 1000 meter zal nog niet het grootste probleem zijn! Dat is de hoogte. Hoewel we nu al aardig aan de hoogte gewend zijn en er gelukkig geen last van hebben (één persoon van de groep wel, maar zij gaat niet mee lopen).
De derde dag zal de langste dag zijn en ook dan moeten we 2 passen overbruggen maar die zijn minder hoog dan de eerste.
Op de laatste dag worden we om half 3 (!!!!!) gewekt om op tijd op de plek aan te komen waar we de zon op kunnen zien komen achter Machu Picchu. Dat moet echt geweldig zijn om mee te maken.Vooral omdat we er zoveel voor hebben moeten doen omdat punt te bereiken.
Dan moet het wel onbewolkt zijn want de gids vertelde dat het vorige week elke dag geregend heeft!!
We hebben er erg veel zin in, vooral omdat de gids vertelde dat we ruim de tijd hebben om te lopen en hoewel het wel zwaar zal zijn wordt het vast genieten!! En in het plaatsje waarvandaan we weer met de trein naar Cuzco gaan heet Aguas Calientes. Ofwel: Warme wateren en daar hebben ze warmwater baden! Dat zal een welkome verrassing voor onze spieren zijn.
En dan hebben we nog maar 1 dag in Cuzco, wat trouwens een leuke plaats is. Het is hier erg toeristisch (uiteraard!) en het enige vervelende is dat als je op straat loopt, of op een terrasje zit, je constant lastig gevallen wordt door mannen, vrouwen, jongetjes en meisjes die je van alles aan willen smeren. Van tekeningen, tot schoenen poetsen. En van kettingen tot sigaretten (verkocht door jongetjes van een jaar of 10).
We zagen een man lopen met een t shirt met als opdruk: 'No gracias'. Als we niet de komende 4 dagen weg zouden zijn, waren we op zoek gegaan naar zo'n shirt. Want we lijken wel een langspeelplaat die blijft hangen: "NO gracias", "no gracias". En geloof me: als je in een half uur 10 van die mensen aan je tafeltje krijgt (en dan ben ik nog optimistisch) dan blijf je echt niet de hele dag vriendelijk!
Als het lukt, zal ik vrijdag nog een verslagje schrijven van de Inca trail schrijven. Maar misschien heb ik daar wel helemaal geen puf meer voor!
We zien het wel.
Ik ga me nu voorbereiden: Vroeg slapen want we worden tussen 5.20 en 5.40 uur opgehaald (VROEG).
Groetjes van mij
Gisteren was het bewolkt in Cuzco maar vandaag schijnt gelukkig de zon.
Gisterenavond hebben we een briefing gehad van onze gids over de Inca trail. We hebben een groep van 6. Buiten ons drieën lopen er nog 2 zweedse en 1 canadese dames mee. Klein groepje, dat is wel leuk denk ik. Volgens Maria, de gids, gaat het allemaal toch wel wat rustig aan, vooral de eerste dag en hebben we ruim de tijd om de trail te lopen.
De eerste dag zal niet zo moeilijk zijn en dan zullen we zo'n 4 à 5 uur lopen. De 2e dag wordt het zwaarste. Dan vertrekken we 's morgens om een uur of 6 (dat betekent dat we om 5uur gewekt gaan worden) en komen we om een uur of 2 aan op de 2e campingsite. We moeten die dat een hoogteverschil van ruim 1000 meter overbruggen en in de ochtend zal het alleen maar omhoog gaan. De hoogste pas ligt dan op ruim 4000 meter en heet de 'Dead woman's pass' Leuke naam ;-) En het hoogteverschil van 1000 meter zal nog niet het grootste probleem zijn! Dat is de hoogte. Hoewel we nu al aardig aan de hoogte gewend zijn en er gelukkig geen last van hebben (één persoon van de groep wel, maar zij gaat niet mee lopen).
De derde dag zal de langste dag zijn en ook dan moeten we 2 passen overbruggen maar die zijn minder hoog dan de eerste.
Op de laatste dag worden we om half 3 (!!!!!) gewekt om op tijd op de plek aan te komen waar we de zon op kunnen zien komen achter Machu Picchu. Dat moet echt geweldig zijn om mee te maken.Vooral omdat we er zoveel voor hebben moeten doen omdat punt te bereiken.
Dan moet het wel onbewolkt zijn want de gids vertelde dat het vorige week elke dag geregend heeft!!
We hebben er erg veel zin in, vooral omdat de gids vertelde dat we ruim de tijd hebben om te lopen en hoewel het wel zwaar zal zijn wordt het vast genieten!! En in het plaatsje waarvandaan we weer met de trein naar Cuzco gaan heet Aguas Calientes. Ofwel: Warme wateren en daar hebben ze warmwater baden! Dat zal een welkome verrassing voor onze spieren zijn.
En dan hebben we nog maar 1 dag in Cuzco, wat trouwens een leuke plaats is. Het is hier erg toeristisch (uiteraard!) en het enige vervelende is dat als je op straat loopt, of op een terrasje zit, je constant lastig gevallen wordt door mannen, vrouwen, jongetjes en meisjes die je van alles aan willen smeren. Van tekeningen, tot schoenen poetsen. En van kettingen tot sigaretten (verkocht door jongetjes van een jaar of 10).
We zagen een man lopen met een t shirt met als opdruk: 'No gracias'. Als we niet de komende 4 dagen weg zouden zijn, waren we op zoek gegaan naar zo'n shirt. Want we lijken wel een langspeelplaat die blijft hangen: "NO gracias", "no gracias". En geloof me: als je in een half uur 10 van die mensen aan je tafeltje krijgt (en dan ben ik nog optimistisch) dan blijf je echt niet de hele dag vriendelijk!
Als het lukt, zal ik vrijdag nog een verslagje schrijven van de Inca trail schrijven. Maar misschien heb ik daar wel helemaal geen puf meer voor!
We zien het wel.
Ik ga me nu voorbereiden: Vroeg slapen want we worden tussen 5.20 en 5.40 uur opgehaald (VROEG).
Groetjes van mij
donderdag 4 november 2010
Welcome back to Peru
In La Paz hebben we het wat rustig aan gedaan. Het is een enorme stad en ook een hele drukke stad. Van katalysators hebben ze hier nog niet gehoord (op alle plekken waar we waren trouwens) dus je loopt de ganse dag in de uitlaatgassen te banjeren.
De eerste dag zijn we o.l.v. Freddy de stad in gegaan en zijn we naar de begraafplaats gegaan.
Op zich wel bijzonder. Ze gaan hier de hoogte in i.p.v. de diepte. Dus er zijn gebouwtjes met wel 5 verdiepingen waar de mensen in begraven worden. Omdat het afgelopen maandag allerheiligen was en ze hier nogal katholiek zijn was het er erg druk. Er werd muziek gemaakt en er zaten hele families bij het graf van een dierbare te eten. Dinsdag was het allerzielen en toen moest het nog drukker zijn geweest.
Cees en Esther gingen dinsdag "the most dangerous road in the world" mountainbiken maar Pegie en ik hadden daar geen zin in.
Wij hebben dus lekker rustig gedaan. Pas om 10.00 uur gaan ontbijten (hé, het is tenslotte vakantie) en daarna rustig de stad in gegaan om nog wat souvenirs e.d. aan te schaffen.
In Bolivia kun je heerlijke koopjes doen en tenslotte ben ik een echte Hollandse en koopjes zijn leuk!
Gisteren (woensdag) zijn we weer de bus ingestapt en zijn we weer in Peru terecht gekomen. We zitten nu in Puno aan het Titicacameer. Dit is het hoogst bevaarbare meer ter wereld en ligt op 3610 meter boven zeeniveau. We hadden in de bus al in een reisgids gelezen dat de eerste week van november de week van Puno is en we hadden geluk want juist gisteren stond de stad op z'n kop. De hele dag waren er optochten met muziek en dans uit Peru.
Op een gegeven moment wilden we naar een balkonterrasje toe en moesten we even over de straat van de optocht lopen. Esther en ik dachten: Hé, dat is leuk, we doen de kabouter plop en de vogeltjesdans op straat. Doen we ook een beetje mee. En wat denk je? We kregen nog applaus ook!!
Freddy wist een leuk tentje om te eten waar ook muziek en dans was dus het was een muzikale dag!
Ze zeggen altijd dat de westerse europeanen maar koele kikkers zijn en dat de zuiderlingen en latijns amerikanen veel swingender zijn, maar het publiek langs de optochten staat alleen maar stokstijf te kijken, er is niemand, maar dan ook niemand die maar een beetje mee beweegt met de muziek.
Maar goed, Esther en ik hebben de polonaise, vogeltjesdans en kabouter Plopdans ook na het eten maar geïntroduceerd en er was zelfs een Peruaan die even mee ging doen!
Vandaag zijn we met een boot het meer op geweest. Eerst naar de Uros eilanden. Dat zijn drijvende eilanden die helemaal gemaakt zijn van riet. De bewoners leven inmiddels voornamelijk van het toerisme, dus het doen allemaal wat erg toeristisch aan, maar toch wel bijzonder om te zien.
Daarna gingen we verder naar Taquile eiland. Hier breien de mannen mutsen (ja heren, daar kunnen jullie wat van leren).
Zowiezo was het een heerlijk boottochtje. Lekker op het dek in het zonnetje zitten. Helaas was er niets anders te drinken voorhanden dan water en thee. Maar lekker was het wel.
Foto's gaat hier waarschijnlijk ook niet lukken....................
Morgen weer een rustig dagje in Puno en zaterdag gaan we verder naar Cuzco, onze laatste (!!!) plaats waar we verblijven. Maandag gaan Pegie, Cees en ik de Incatrail lopen (4 dagen naar Machu Picchu, dus donderdag weer terug in Cuzco). Ik hoop dat ik voor die tijd nog iets kan schrijven en anders wordt het daarna!
Liefs van Judith
De eerste dag zijn we o.l.v. Freddy de stad in gegaan en zijn we naar de begraafplaats gegaan.
Op zich wel bijzonder. Ze gaan hier de hoogte in i.p.v. de diepte. Dus er zijn gebouwtjes met wel 5 verdiepingen waar de mensen in begraven worden. Omdat het afgelopen maandag allerheiligen was en ze hier nogal katholiek zijn was het er erg druk. Er werd muziek gemaakt en er zaten hele families bij het graf van een dierbare te eten. Dinsdag was het allerzielen en toen moest het nog drukker zijn geweest.
Cees en Esther gingen dinsdag "the most dangerous road in the world" mountainbiken maar Pegie en ik hadden daar geen zin in.
Wij hebben dus lekker rustig gedaan. Pas om 10.00 uur gaan ontbijten (hé, het is tenslotte vakantie) en daarna rustig de stad in gegaan om nog wat souvenirs e.d. aan te schaffen.
In Bolivia kun je heerlijke koopjes doen en tenslotte ben ik een echte Hollandse en koopjes zijn leuk!
Gisteren (woensdag) zijn we weer de bus ingestapt en zijn we weer in Peru terecht gekomen. We zitten nu in Puno aan het Titicacameer. Dit is het hoogst bevaarbare meer ter wereld en ligt op 3610 meter boven zeeniveau. We hadden in de bus al in een reisgids gelezen dat de eerste week van november de week van Puno is en we hadden geluk want juist gisteren stond de stad op z'n kop. De hele dag waren er optochten met muziek en dans uit Peru.
Op een gegeven moment wilden we naar een balkonterrasje toe en moesten we even over de straat van de optocht lopen. Esther en ik dachten: Hé, dat is leuk, we doen de kabouter plop en de vogeltjesdans op straat. Doen we ook een beetje mee. En wat denk je? We kregen nog applaus ook!!
Freddy wist een leuk tentje om te eten waar ook muziek en dans was dus het was een muzikale dag!
Ze zeggen altijd dat de westerse europeanen maar koele kikkers zijn en dat de zuiderlingen en latijns amerikanen veel swingender zijn, maar het publiek langs de optochten staat alleen maar stokstijf te kijken, er is niemand, maar dan ook niemand die maar een beetje mee beweegt met de muziek.
Maar goed, Esther en ik hebben de polonaise, vogeltjesdans en kabouter Plopdans ook na het eten maar geïntroduceerd en er was zelfs een Peruaan die even mee ging doen!
Vandaag zijn we met een boot het meer op geweest. Eerst naar de Uros eilanden. Dat zijn drijvende eilanden die helemaal gemaakt zijn van riet. De bewoners leven inmiddels voornamelijk van het toerisme, dus het doen allemaal wat erg toeristisch aan, maar toch wel bijzonder om te zien.
Daarna gingen we verder naar Taquile eiland. Hier breien de mannen mutsen (ja heren, daar kunnen jullie wat van leren).
Zowiezo was het een heerlijk boottochtje. Lekker op het dek in het zonnetje zitten. Helaas was er niets anders te drinken voorhanden dan water en thee. Maar lekker was het wel.
Foto's gaat hier waarschijnlijk ook niet lukken....................
Morgen weer een rustig dagje in Puno en zaterdag gaan we verder naar Cuzco, onze laatste (!!!) plaats waar we verblijven. Maandag gaan Pegie, Cees en ik de Incatrail lopen (4 dagen naar Machu Picchu, dus donderdag weer terug in Cuzco). Ik hoop dat ik voor die tijd nog iets kan schrijven en anders wordt het daarna!
Liefs van Judith
dinsdag 2 november 2010
Yes! Foto's
De langbeloofde foto van 2 sexy dames:
En een sexy heer er bij! (Freddy zit mee te lezen dus.......................)
Het gaat erg langzaam hier, dus later meer foto's
maandag 1 november 2010
Afscheid........................
Zondag zijn we weer verder gegaan naar Bolivia. Jammer, want Chili beviel ons uitermate goed.
In San Pedro werden de Chileense douane perikelen afgehandeld en daarna was het nog een uurtje rijden naar de grens. Deze lag echt in the middle of nowhere in de bergen. Maar goed, daar weer een stempel in ons paspoort er bij en we stappen in 2 jeeps. Deze jeeps zijn ons vervoermiddel voor de komende 3 dagen. Lekker hobbelen want we komen nu in gebieden waar niets geasfalteerd is e.d.
Maar het is mooi.........................En dat op ruim 4000 meter en meer. Diverse meren in verschillende kleuren:
Laguna blanca: Deze is het hele jaar door bevroren.
Laguna verde: Met een hele bijzondere fel groen/blauwe kleur.
Laguna colorada: Dit meer heeft een prachtige roze/rode kleur.
In bijna alle meertjes zijn volop flamingo´s en andere vogels te zien.
Op de eerste dag komen we bij een warm water bron en uiteindelijk zijn Esther, Freddy en ik de enigen die het aandurven om er in te gaan. (Er in is niet een probleem, maar er later weer uit, want echt warm is het hier niet). Helaas is het omkleedhok dicht en dus kleden we ons in de jeep maar om. Zoals Esther zegt: Nederlanders zijn niet preuts. Het is een stukje lopen vanaf de jeep en dus zien we er erg sexy uit.
Vanaf hier ga ik weer verder na de stroomstoring, maar helaas lukt het hier niet om foto´s te plaatsen. Dus: Een verhaaltje zonder foto´s :-(
Het water is lekker warm in het bad en het uitzicht is fenomenaal (helaas.........kan ik nog niet laten zien!).
Als we er uit komen is de wind gelukkig gaan liggen en is het niet zo koud. Het omkleden in (nou ja, buiten) de jeep gaat weer geweldig! Telkens komen er mensen langs, maar ach, ze kennen me hier toch niet.
3 Dagen lang rijden we door dit bijzonder landschap met woestijn, bergen, kleuren, flamingo´s, viscacha´s (een soort konijn met een enorme staart) en meren. Prachtig en niet met woorden te omschrijven.
We zien een vos, vlakbij de auto en we spotten 2 keer een nandoe (de boliviaanse versie van een struisvogel). Weliswaar in de verte, maar het schijnt heel bijzonder te zijn om hem uberhaupt te zien. Het is een erg schuw beest.
De laatste dag brengen we door op de grootste zoutvlakte ter wereld. Heel bijzonder op ruim 3000 meter hoogte. Heel veel jaren geleden was dit zee en het is moeilijk om je dat voor te stellen. Je moet hier echt een zonnebril dragen want het zout is wit en de zon schijnt fel. Maar mooi is het zeker. De vlakte is zo´n 12.000 km2 groot en dat is een enorme oppervlakte.
We bezoeken een eiland op de vlakte dat vol met cactussen staat. Deze cactussen groeien ongeveer 1 meter per 100 jaar!
Na de zoutvlakte bezoeken we een treinenkerkhof, maar dat vind ik eerlijk gezegd niet zo interessant. We rijden door Uyuni en we denken: Waar komen we in hemelsnaam terecht, want het dorpje stelt niet zo heel veel voor. Maar het hotel is uiteindelijk super. Het wordt gerund door een Amerikaan en dat merk je gelijk. Alles loopt een stuk soepeler. Ze hebben hier de pizza´s with an altitude. Ofwel: De lekkerste pizza´s op 3600 meter hoogte.
Tijdens de 3 daagse tour werden we vergezeld door een supper kokkin en haar dochtertje van 4: Isabella. Het is echt een schattig en lief kind. Ik besluit bij het afscheid om Lena aan haar te geven. Zo heeft Lena een goed tehuis gevonden en Isabella is er superblij mee (later een foto van Isabella). Dus Levina: Met Lena gaat het goed!
De volgende dag vertrekken we weer en gaan we naar Potosí. Over een grotendeels onverharde weg (en dat terwijl er naast de weg een verharde weg ligt, maar die is helaas nog niet klaar) en dat met de zon onverbiddelijk op de bus is best wel afzien. Uiteindelijk zijn we er met ruim 5 uur rijden. Potosi is de hoogst gelegen stad in Bolivia (Maar misschien wel van de wereld??) op ruim 4000 meter hoogte. Je merkt dat echt wel aan je ademhaling en ook als je omhoog moet lopen, wat hier in de plaatsen in de bergen regelmatig moet.
Potosí is niet zo veel aan. Het is echt een mijnstad en een arme streek. Om ongeveer half 2 gaat alles, maar dan ook alles dicht voor de siësta en dan is er niets meer te beleven.
We kunnen een zilvermijn bezoeken maar ik heb er niet zo veel trek in om door smalle en lage doorgangetjes te moeten kruipen!
We blijven 2 nachten in Potosi en gaan dan door naar Sucre. Gelukkig een kortere busrit (maar toch al gauw zo´n 3 uur rijden). Daar aangekomen gaan we gelijk naar een bureautje waar ze trips regelen. Pegie en ik willen graag een stevige wandeling maken als oefening voor de Inca trail in Cuzco. Maar de wandeling die wij willen is erg duur. Als er meer mensen aanmelden dan wordt het goedkoper, maar er is nog niemand anders.
En dan.............komen er 2 mensen binnen die wel interesse lijken te hebben in hiken. Het blijken 2 Nederlanders te zijn uit Leidse Rijn en ja, ze boeken ook de hike die wij willen. En wij dus ook.
Dus gisteren om 05.45 vertrokken uit het hotel. Het hotel heeft eerst een ijzeren hek dat we met een knopje open kunnen doen, maar aan de straatkant is er een massief houten deur met een hangslot. En niemand te bekennen!! Dus wij roepen: ¨Hola¨ maar geen reactie. We kunnen gelukkig wel bij het receptie gedeelte en daar vinden we een sleutelbos met de goede sleutel!
En dus arriveren we op tijd bij ons busje. De andere 2 hebben zich verslapen en komen een paar minuten later aan.
Eerst rijden we een uur over onverharde wegen met gaten (je raakt er aan gewend hoor). En om ongeveer 10 over 7 vertrekken we.
Het is zo´n mooie wandeling. Dan weer omhoog, dan weer omlaag. Supergaaf. Uiteindelijk komen we om 10 over 1 weer aan bij de auto en dan hebben we zo´n 17 kilometer gelopen.
´s Avonds is er in Sucre een optocht met allerlei dansen en muziek van Bolivia te zien. Echt een spektakel en erg leuk. We gaan daarna nog even de kroeg in voor een haloween party. Ook erg gezellig, maar aangezien ik de dag erna (gisteren voor wie de tel kwijt is geraakt) weer om 8 uur de deur uit moet, blijf ik niet tot het eind. Jammer, want het Nederlandse stel van onze wandeling is er ook en het is erg leuk. Ik heb ontdekt dat een Tequila Sunrise best lekker kan zijn.
Gisteren (zondag) zijn we naar een markt in Tarabuco geweest. Ook leuk om te zien. Veel mensen lopen daar nog in authentieke klederdracht. Het is jammer dat de hoedjes niet makkelijk mee te nemen zijn naar Nederland. Maar je kijkt je ogen uit!
Je merkt ook echt wel dat, ondanks dat er veel toeristen in deze regionen komen, de mensen niet echt weten hoe commercie werkt.
Ze doen vaak erg hun best, maar meestal mist er net iets. En dan merk je het wel als er een ´buitenlandse´ eigenaar van een zaak is. Maar dat is natuurlijk ook wel de charme van zulke landen. Je moet altijd flexibel zijn.
Als we gaan eten bijvoorbeeld, dan komen alle gerechten op andere tijden. De eerste heeft zijn/haar bord al lang leeg als de laatste zijn/haar bord krijgt. Eerst moet je daar erg aan wennen, maar nu is het al gewoon geworden.
Gisterenavond hebben we de nachtbus naar La Paz genomen en daar zijn we net aangekomen in het hotel. Dit keer hebben we extra betaald: 35 Boliviano´s (iets meer dan 3,5 euro). En dat geld was het dubbel en dwars waard. De stoelen konden helemaal plat en de voetsteunen horizontaal. Het is niet zo dat we nu uitgeslapen zijn ;-) maar het was toch beter dan de vorige.
Straks gaan we La Paz in en overmorgen vertrekken we alweer naar Lake Titicaca op de grens van Bolivia met Peru. En dan gaan we Peru weer in.
In dit hotel kan ik geen foto´s plaatsen, dus helaas......................dat wordt later in de week.
Ik vind het erg leuk om jullie reacties te lezen. Dus: Ga daar vooral mee door ;-)
Liefs van Judith
In San Pedro werden de Chileense douane perikelen afgehandeld en daarna was het nog een uurtje rijden naar de grens. Deze lag echt in the middle of nowhere in de bergen. Maar goed, daar weer een stempel in ons paspoort er bij en we stappen in 2 jeeps. Deze jeeps zijn ons vervoermiddel voor de komende 3 dagen. Lekker hobbelen want we komen nu in gebieden waar niets geasfalteerd is e.d.
Maar het is mooi.........................En dat op ruim 4000 meter en meer. Diverse meren in verschillende kleuren:
Laguna blanca: Deze is het hele jaar door bevroren.
Laguna verde: Met een hele bijzondere fel groen/blauwe kleur.
Laguna colorada: Dit meer heeft een prachtige roze/rode kleur.
In bijna alle meertjes zijn volop flamingo´s en andere vogels te zien.
Vanaf hier ga ik weer verder na de stroomstoring, maar helaas lukt het hier niet om foto´s te plaatsen. Dus: Een verhaaltje zonder foto´s :-(
Het water is lekker warm in het bad en het uitzicht is fenomenaal (helaas.........kan ik nog niet laten zien!).
Als we er uit komen is de wind gelukkig gaan liggen en is het niet zo koud. Het omkleden in (nou ja, buiten) de jeep gaat weer geweldig! Telkens komen er mensen langs, maar ach, ze kennen me hier toch niet.
3 Dagen lang rijden we door dit bijzonder landschap met woestijn, bergen, kleuren, flamingo´s, viscacha´s (een soort konijn met een enorme staart) en meren. Prachtig en niet met woorden te omschrijven.
We zien een vos, vlakbij de auto en we spotten 2 keer een nandoe (de boliviaanse versie van een struisvogel). Weliswaar in de verte, maar het schijnt heel bijzonder te zijn om hem uberhaupt te zien. Het is een erg schuw beest.
De laatste dag brengen we door op de grootste zoutvlakte ter wereld. Heel bijzonder op ruim 3000 meter hoogte. Heel veel jaren geleden was dit zee en het is moeilijk om je dat voor te stellen. Je moet hier echt een zonnebril dragen want het zout is wit en de zon schijnt fel. Maar mooi is het zeker. De vlakte is zo´n 12.000 km2 groot en dat is een enorme oppervlakte.
We bezoeken een eiland op de vlakte dat vol met cactussen staat. Deze cactussen groeien ongeveer 1 meter per 100 jaar!
Na de zoutvlakte bezoeken we een treinenkerkhof, maar dat vind ik eerlijk gezegd niet zo interessant. We rijden door Uyuni en we denken: Waar komen we in hemelsnaam terecht, want het dorpje stelt niet zo heel veel voor. Maar het hotel is uiteindelijk super. Het wordt gerund door een Amerikaan en dat merk je gelijk. Alles loopt een stuk soepeler. Ze hebben hier de pizza´s with an altitude. Ofwel: De lekkerste pizza´s op 3600 meter hoogte.
Tijdens de 3 daagse tour werden we vergezeld door een supper kokkin en haar dochtertje van 4: Isabella. Het is echt een schattig en lief kind. Ik besluit bij het afscheid om Lena aan haar te geven. Zo heeft Lena een goed tehuis gevonden en Isabella is er superblij mee (later een foto van Isabella). Dus Levina: Met Lena gaat het goed!
De volgende dag vertrekken we weer en gaan we naar Potosí. Over een grotendeels onverharde weg (en dat terwijl er naast de weg een verharde weg ligt, maar die is helaas nog niet klaar) en dat met de zon onverbiddelijk op de bus is best wel afzien. Uiteindelijk zijn we er met ruim 5 uur rijden. Potosi is de hoogst gelegen stad in Bolivia (Maar misschien wel van de wereld??) op ruim 4000 meter hoogte. Je merkt dat echt wel aan je ademhaling en ook als je omhoog moet lopen, wat hier in de plaatsen in de bergen regelmatig moet.
Potosí is niet zo veel aan. Het is echt een mijnstad en een arme streek. Om ongeveer half 2 gaat alles, maar dan ook alles dicht voor de siësta en dan is er niets meer te beleven.
We kunnen een zilvermijn bezoeken maar ik heb er niet zo veel trek in om door smalle en lage doorgangetjes te moeten kruipen!
We blijven 2 nachten in Potosi en gaan dan door naar Sucre. Gelukkig een kortere busrit (maar toch al gauw zo´n 3 uur rijden). Daar aangekomen gaan we gelijk naar een bureautje waar ze trips regelen. Pegie en ik willen graag een stevige wandeling maken als oefening voor de Inca trail in Cuzco. Maar de wandeling die wij willen is erg duur. Als er meer mensen aanmelden dan wordt het goedkoper, maar er is nog niemand anders.
En dan.............komen er 2 mensen binnen die wel interesse lijken te hebben in hiken. Het blijken 2 Nederlanders te zijn uit Leidse Rijn en ja, ze boeken ook de hike die wij willen. En wij dus ook.
Dus gisteren om 05.45 vertrokken uit het hotel. Het hotel heeft eerst een ijzeren hek dat we met een knopje open kunnen doen, maar aan de straatkant is er een massief houten deur met een hangslot. En niemand te bekennen!! Dus wij roepen: ¨Hola¨ maar geen reactie. We kunnen gelukkig wel bij het receptie gedeelte en daar vinden we een sleutelbos met de goede sleutel!
En dus arriveren we op tijd bij ons busje. De andere 2 hebben zich verslapen en komen een paar minuten later aan.
Eerst rijden we een uur over onverharde wegen met gaten (je raakt er aan gewend hoor). En om ongeveer 10 over 7 vertrekken we.
Het is zo´n mooie wandeling. Dan weer omhoog, dan weer omlaag. Supergaaf. Uiteindelijk komen we om 10 over 1 weer aan bij de auto en dan hebben we zo´n 17 kilometer gelopen.
´s Avonds is er in Sucre een optocht met allerlei dansen en muziek van Bolivia te zien. Echt een spektakel en erg leuk. We gaan daarna nog even de kroeg in voor een haloween party. Ook erg gezellig, maar aangezien ik de dag erna (gisteren voor wie de tel kwijt is geraakt) weer om 8 uur de deur uit moet, blijf ik niet tot het eind. Jammer, want het Nederlandse stel van onze wandeling is er ook en het is erg leuk. Ik heb ontdekt dat een Tequila Sunrise best lekker kan zijn.
Gisteren (zondag) zijn we naar een markt in Tarabuco geweest. Ook leuk om te zien. Veel mensen lopen daar nog in authentieke klederdracht. Het is jammer dat de hoedjes niet makkelijk mee te nemen zijn naar Nederland. Maar je kijkt je ogen uit!
Je merkt ook echt wel dat, ondanks dat er veel toeristen in deze regionen komen, de mensen niet echt weten hoe commercie werkt.
Ze doen vaak erg hun best, maar meestal mist er net iets. En dan merk je het wel als er een ´buitenlandse´ eigenaar van een zaak is. Maar dat is natuurlijk ook wel de charme van zulke landen. Je moet altijd flexibel zijn.
Als we gaan eten bijvoorbeeld, dan komen alle gerechten op andere tijden. De eerste heeft zijn/haar bord al lang leeg als de laatste zijn/haar bord krijgt. Eerst moet je daar erg aan wennen, maar nu is het al gewoon geworden.
Gisterenavond hebben we de nachtbus naar La Paz genomen en daar zijn we net aangekomen in het hotel. Dit keer hebben we extra betaald: 35 Boliviano´s (iets meer dan 3,5 euro). En dat geld was het dubbel en dwars waard. De stoelen konden helemaal plat en de voetsteunen horizontaal. Het is niet zo dat we nu uitgeslapen zijn ;-) maar het was toch beter dan de vorige.
Straks gaan we La Paz in en overmorgen vertrekken we alweer naar Lake Titicaca op de grens van Bolivia met Peru. En dan gaan we Peru weer in.
In dit hotel kan ik geen foto´s plaatsen, dus helaas......................dat wordt later in de week.
Ik vind het erg leuk om jullie reacties te lezen. Dus: Ga daar vooral mee door ;-)
Liefs van Judith
Abonneren op:
Posts (Atom)