Afscheid........................

Zondag zijn we weer verder gegaan naar Bolivia. Jammer, want Chili beviel ons uitermate goed.
In San Pedro werden de Chileense douane perikelen afgehandeld en daarna was het nog een uurtje rijden naar de grens. Deze lag echt in the middle of nowhere in de bergen. Maar goed, daar weer een stempel in ons paspoort er bij en we stappen in 2 jeeps. Deze jeeps zijn ons vervoermiddel voor de komende 3 dagen. Lekker hobbelen want we komen nu in gebieden waar niets geasfalteerd is e.d.
Maar het is mooi.........................En dat op ruim 4000 meter en meer. Diverse meren in verschillende kleuren:
Laguna blanca: Deze is het hele jaar door bevroren.
Laguna verde: Met een hele bijzondere fel groen/blauwe kleur.
Laguna colorada: Dit meer heeft een prachtige roze/rode kleur.
In bijna alle meertjes zijn volop flamingo´s  en andere vogels te zien.

Op de eerste dag komen we bij een warm water bron en uiteindelijk zijn Esther, Freddy en ik de enigen die het aandurven om er in te gaan. (Er in is niet een probleem, maar er later weer uit, want echt warm is het hier niet). Helaas is het omkleedhok dicht en dus kleden we ons in de jeep maar om. Zoals Esther zegt: Nederlanders zijn niet preuts. Het is een stukje lopen vanaf de jeep en dus zien we er erg sexy uit.

Vanaf hier ga ik weer verder na de stroomstoring, maar helaas lukt het hier niet om foto´s te plaatsen. Dus: Een verhaaltje zonder foto´s :-(

Het water is lekker warm in het bad en het uitzicht is fenomenaal (helaas.........kan ik nog niet laten zien!).
Als we er uit komen is de wind gelukkig gaan liggen en is het niet zo koud. Het omkleden in (nou ja, buiten) de jeep gaat weer geweldig! Telkens komen er mensen langs, maar ach, ze kennen me hier toch niet.

3 Dagen lang rijden we door dit bijzonder landschap met woestijn, bergen, kleuren, flamingo´s, viscacha´s (een soort konijn met een enorme staart) en meren. Prachtig en niet met woorden te omschrijven.
We zien een vos, vlakbij de auto en we spotten 2 keer een nandoe (de boliviaanse versie van een struisvogel). Weliswaar in de verte, maar het schijnt heel bijzonder te zijn om hem uberhaupt te zien. Het is een erg schuw beest.

De laatste dag brengen we door op de grootste zoutvlakte ter wereld. Heel bijzonder op ruim 3000 meter hoogte. Heel veel jaren geleden was dit zee en het is moeilijk om je dat voor te stellen. Je moet hier echt een zonnebril dragen want het zout is wit en de zon schijnt fel. Maar mooi is het zeker. De vlakte is zo´n 12.000 km2 groot en dat is een enorme oppervlakte.
We bezoeken een eiland op de vlakte dat vol met cactussen staat. Deze cactussen groeien ongeveer 1 meter per 100 jaar!

Na de zoutvlakte bezoeken we een treinenkerkhof, maar dat vind ik eerlijk gezegd niet zo interessant. We rijden door Uyuni en we denken: Waar komen we in hemelsnaam terecht, want het dorpje stelt niet zo heel veel voor. Maar het hotel is uiteindelijk super. Het wordt gerund door een Amerikaan en dat merk je gelijk. Alles loopt een stuk soepeler. Ze hebben hier de pizza´s with an altitude. Ofwel: De lekkerste pizza´s op 3600 meter hoogte.
Tijdens de 3 daagse tour werden we vergezeld door een supper kokkin en haar dochtertje van 4: Isabella. Het is echt een schattig en lief kind. Ik besluit bij het afscheid om Lena aan haar te geven. Zo heeft Lena een goed tehuis gevonden en Isabella is er superblij mee (later een foto van Isabella). Dus Levina: Met Lena gaat het goed!

De volgende dag vertrekken we weer en gaan we naar Potosí. Over een grotendeels onverharde weg (en dat terwijl er naast de weg een verharde weg ligt, maar die is helaas nog niet klaar) en dat met de zon onverbiddelijk op de bus is best wel afzien. Uiteindelijk zijn we er met ruim 5 uur rijden. Potosi is de hoogst gelegen stad in Bolivia (Maar misschien wel van de wereld??) op ruim 4000 meter hoogte. Je merkt dat echt wel aan je ademhaling en ook als je omhoog moet lopen, wat hier in de plaatsen in de bergen regelmatig moet.
Potosí is niet zo veel aan. Het is echt een mijnstad en een arme streek. Om ongeveer half 2 gaat alles, maar dan ook alles dicht voor de siësta en dan is er niets meer te beleven.
We kunnen een zilvermijn bezoeken maar ik heb er niet zo veel trek in om door smalle en lage doorgangetjes te moeten kruipen!

We blijven 2 nachten in Potosi en gaan dan door naar Sucre. Gelukkig een kortere busrit (maar toch al gauw zo´n 3 uur rijden). Daar aangekomen gaan we gelijk naar een bureautje waar ze trips regelen. Pegie en ik willen graag een stevige wandeling maken als oefening voor de Inca trail in Cuzco. Maar de wandeling die wij willen is erg duur. Als er meer mensen aanmelden dan wordt het goedkoper, maar er is nog niemand anders.
En dan.............komen er 2 mensen binnen die wel interesse lijken te hebben in hiken. Het blijken 2 Nederlanders te zijn uit Leidse Rijn en ja, ze boeken ook de hike die wij willen. En wij dus ook.

Dus gisteren om 05.45 vertrokken uit het hotel. Het hotel heeft eerst een ijzeren hek dat we met een knopje open kunnen doen, maar aan de straatkant is er een massief houten deur met een hangslot. En niemand te bekennen!! Dus wij roepen: ¨Hola¨ maar geen reactie. We kunnen gelukkig wel bij het receptie gedeelte en daar vinden we een sleutelbos met de goede sleutel!
En dus arriveren we op tijd bij ons busje. De andere 2 hebben zich verslapen en komen een paar minuten later aan.
Eerst rijden we een uur over onverharde wegen met gaten (je raakt er aan gewend hoor). En om ongeveer 10 over 7 vertrekken we.
Het is zo´n mooie wandeling. Dan weer omhoog, dan weer omlaag. Supergaaf. Uiteindelijk komen we om 10 over 1 weer aan bij de auto en dan hebben we zo´n 17 kilometer gelopen.

´s Avonds is er in Sucre een optocht met allerlei dansen en muziek van Bolivia te zien. Echt een spektakel en erg leuk. We gaan daarna nog even de kroeg in voor een haloween party. Ook erg gezellig, maar aangezien ik de dag erna (gisteren voor wie de tel kwijt is geraakt) weer om 8 uur de deur uit moet, blijf ik niet tot het eind. Jammer, want het Nederlandse stel van onze wandeling is er ook en het is erg leuk. Ik heb ontdekt dat een Tequila Sunrise best lekker kan zijn.

Gisteren (zondag) zijn we naar een markt in Tarabuco geweest. Ook leuk om te zien. Veel mensen lopen daar nog in authentieke klederdracht. Het is jammer dat de hoedjes niet makkelijk mee te nemen zijn naar Nederland. Maar je kijkt je ogen uit!
Je merkt ook echt wel dat, ondanks dat er veel toeristen in deze regionen komen, de mensen niet echt weten hoe commercie werkt.
Ze doen vaak erg hun best, maar meestal mist er net iets. En dan merk je het wel als er een ´buitenlandse´ eigenaar van een zaak is. Maar dat is natuurlijk ook wel de charme van zulke landen. Je moet altijd flexibel zijn.

Als we gaan eten bijvoorbeeld, dan komen alle gerechten op andere tijden. De eerste heeft zijn/haar bord al lang leeg als de laatste zijn/haar bord krijgt. Eerst moet je daar erg aan wennen, maar nu is het al gewoon geworden.

Gisterenavond hebben we de nachtbus naar La Paz genomen en daar zijn we net aangekomen in het hotel. Dit keer hebben we extra betaald: 35 Boliviano´s (iets meer dan 3,5 euro). En dat geld was het dubbel en dwars waard. De stoelen konden helemaal plat en de voetsteunen horizontaal. Het is niet zo dat we nu uitgeslapen zijn ;-) maar het was toch beter dan de vorige.

Straks gaan we La Paz in en overmorgen vertrekken we alweer naar Lake Titicaca op de grens van Bolivia met Peru. En dan gaan we Peru weer in.

In dit hotel kan ik geen foto´s plaatsen, dus helaas......................dat wordt later in de week.
Ik vind het erg leuk om jullie reacties te lezen. Dus: Ga daar vooral mee door ;-)

Liefs van Judith